Onverwacht Bezoek

[piet 0]

ahhaahahha ik lag in een deuk toen ik je topic aan het lezen was,zou niet graag in je schoenen hebben gestaan want mijn schoonmoeder komt hier de trap niet op als ik nee zeg(dan maar bonje in de kiet) prachtig verhaal en bereid je vast voor op de volgende keer

[Church 0]

Ik weet niet of jullie hierop zitten te wachten, maar dit is vandaag het voer wat ik jullie meegeef.

Doe er wat mee of haat het. Als het maar een reactie teweeg brengt. Het stukje heet:

 

Robert Pino.

Soms is niets lekkerder dan je behaaglijk weg te laten zakken in de waargenomen hoop stront waar wij vandaag de dag in behoren te leven. Je sukkelt mee met de sleur van de dag, als een vlieg gedwongen poep te eten. Tot het moment dat je weer ontwaakt uit deze staat van maatschappelijk opgelegde passiviteit. Een flinke trap na, dat verdient deze wereld dan.

 

Je realiseert je ineens hoe debiel eenvoudig alles eigenlijk in elkaar steekt. Het is wat het is, maar vele hopen op meer. En hoop doet geloven. Nu ben ik eigenlijk op een punt in mijn leven gekomen dat geloven geen optie meer is, de hoop vervliegt als een scheet in een te grote ruimte. Jammer. Zuiver zwartgallig denken, verhelderend doch allerminst hoopgevend, dat is wat mij rest. Deze zwartgalligheid is geen bewuste keuze, maar een waarheid geworden gelezen uit de sleur van de dag.

 

De naakte waarheid. Ik ga mij daarom vandaag zeker niet gedragen als een Robert Pino die dikke vrouwen uitkleed met de woorden: ‘Kijk eens hoe mooi je bent!’. Neen, ik ben vandaag diegene die met de neus op de feiten drukkend de woorden vies en dik durft uit te spreken. Want dat is wat het leven vaak is. Vies en dik.

 

Church

[banaantjuh 1]

Ik las:

Ik weet niet of jullie hierop zitten te wachten, maar...

 

En ik dacht "Ja!"

 

Maar ik was iets te enthousiast, en ga het even laten bezinken...

 

Mag jij raden waarin het bezinkt...

[K.f.K 0]

hmm ik vind het leven meer een erectie eigenlijk keihard en veeeeels te kort

 

mzzl.

[masteryero 0]

you rock church !!!!! dit lees lekkerder dan van die slap afgetrooken harry potter bagger

 

nou maar weer is rusten voor een nieuwe flam EN RAP EEN BEETJE

[Church 0]

Een dagje Amsterdam (een verhaal gebaseerd op subjectieve ervaringen).

 

Church had een paar drukke weekjes achter de rug en besloot mede daarom deze week een weekje vrij te nemen. Als aankomend intellectueel en kamerlid leek het mij wel eens goed een weekje rustig aan te doen. (Voor de ‘goedgelovigen’ onder ons was dit uiteraard een sarcastisch grapje, ik ben namelijk te trots mijzelf te bombarderen tot intellectueel en verdoe mijn tijd al helemaal niet discussiërend met een stel dogmatische kortzichtigen.) Aangezien Amsterdam de hoofdstad is van onze groene hobby had ik het plan deze week eens een dagje een kijkje te nemen in deze mooie maar beruchte stad.

 

Uiteraard was ik wel eens eerder in Amsterdam geweest maar waren mijn ogen toentertijd op alles gericht behalve coffeeshops, seedbanks en andere cannabisgerelateerde zaken. Aangezien ik verder nooit een rede had in nul twintig te vertoeven kwam een bezoekje Amsterdam jarenlang niet verder dan Amsterdam Centraal Station. Dit zit toch ook een beetje in de genen gezien mijn geboortestad rondom nul tien.

 

Ik weet nog hoe mijn vader (een nul tiener) uit wraak ons gezin, na een dagje verplicht shoppen & madame tussaud met moeders, dwars door de wallen naar centraal leidde. Dit avontuur stond ook nu nog op mijn netvlies gebrand. Ik wist als aankomend testosteron fabriek niet waar ik kijken moest. Letterlijk en figuurlijk. Ik voelde mij als naakt rondlopen tussen de schaars geklede lonkende dames achter rode tl’s. Ook vandaag had ik moeite met dit fenomeen, na blindelings een steegje te hebben gekozen stond ik ineens oog in oog met dit wonderlijke natuurverschijnsel zoals hierboven omschreven.

 

Een wonderlijke mooie brunette stond me toe te dansen vanachter het glas. Ze keek me vriendelijk aan en moest een beetje lachen. Waarschijnlijk omdat ze stond te kijken naar een kerel van 100kg die het langzaam wel erg warm begon te krijgen en zijn dierlijke instinct probeerde te temmen met rationele gedachtes als ‘Ze is niet zo lichamelijk opgewonden door jou maar door je portemonnee & die rode tl-buis is niet kleurcode 827’. Na een interne representatie betrekkende de inhoud van mijn portemonnee ben ik snel doorgelopen met de gedachte ik ook nog moest eten. Tijdens het mijzelf verwijderen van de brunette kon ik nog net een opmerking opvangen van een met goud behangen dikke Marokkaan die tegen een andere Marokkaan al vloekend de woorden sprak: Mijn dame copuleerd niet genoeg. (Uiteraard is dit voor de goedgelovigen onder ons wederom een sarcastisch grapje, wat de Marokkaan daadwerkelijk zei is nader in te vullen zonder al teveel beroep te hoeven doen op fantasie).

 

Mijzelf verwonderend over deze stereotyperingen die ik in vijf minuten ‘live’ meekreeg, moest ik nu wel de conclusie trekken dat naar de hoeren gaan ethisch niet helemaal juist is. Hoewel je voor de ramen, bedwelmt door geilheid, denkt dat het gaat om een onschuldige transactie, blijkt het misschien wel te gaan zoals in een simplistisch plot van de film: Loverboy. Aangezien ik als hardwerkende betalende burger echt niet mijn centen wil afdragen aan een geïntegreerde Marokkaan, leek het mij een goede keuze hier dus niet aan mee te doen. Tevens heb ik hem dus ook niet gewezen op het feit dat het werkwoord copuleren door hem gebruikt in de onvoltooid tegenwoordige tijd, geschreven wordt met een –t aan het eind in plaats van een –d.

 

Verder lopend, dankbaar voor mijn geweldige breinfunctioneren dat mij behoedde voor deze goedkope hoererij, probeerde ik een partij te herinneren die deze wantoestanden zou willen verbieden om het gewone volk ‘zonder het bezit van dit geweldige breinfunctioneren’ te behoeden voor dergelijke misstappen. Ik kon maar niet op de naam komen…

 

Hoe meer straten ik uitliep hoe meer overweldigend de geuren en kleuren mij tegemoet kwamen. Het viel mij tevens op dat er erg veel toeristenshops aanwezig waren die met drugsgerelateerde zaken de onwetende toerist probeerde af te zetten. Ik moest lachen om de grote hoeveelheid zaden en paddenstoeltjes (voor belachelijke prijzen) die je om de oren vlogen achter de goedkoop uitziende etalages. Ach ja, waar een taboe omheen hangt daar valt aan te verdienen dacht ik nog. Rare gedachte trouwens…

 

Op dat moment overviel mij ineens de drang een bakje paddenstoeltjes te kopen. Deze ervaring was zo heftig, dat ik zeker nog twintig minuten lang de zin: ‘Eén december, nu of nooit’ inwendig herhaalde. Gek werd ik ervan, elke smartshop, elke paddenstoel. Ik heb ze allemaal geteld. Dit terwijl mijn interesse naar paddenstoelen nooit verder ging dan kabouter Spillebeen. Op een gegeven moment stond ik Frans te lullen op een brug, toen ik dacht: ‘Ach, als het eenmaal één december is, is er vast nog wel aan te komen via ome sos’. Opgelucht dacht ik aan de plaatselijke dealer die dan vast nog wel aan paddenstoelen kon komen.

 

Eenmaal weer met beide benen op de grond kwam ik langs Sensi Seeds en nog een andere professioneel ogende shop. Onder het genot van een hash-lollie heb ik een tijdje staan kwijlen bij alle producten die er van ons plantje te maken zijn. Puur natuur, wat een plantje toch.

Na afscheid te hebben genomen van de vredelievende shophouders en me te hebben verbaasd over een agressieve dronkaard (met cannabis gebeurd dat niet dacht ik nog) werd ik bijna van mijn sokken gereden door een blauwhelm die met zijn fiets over de stoep reed. Toen ik een opmerking wilde maken over het rijden over de stoep zag ik een overheerlijk zakje eten onder zijn oksel geklemd. Toen ik mijn ogen weer op de blauwhelm in overtreding wilde richten was hij alweer uit het zicht op zijn stoere mountainbike. Het voorval inspireerde me tot eten.

 

Nadat ik volgepropt de Mac uitliep, beloofde ik mijzelf dat ik nooit meer een hap zou eten in deze afschuwelijke afvalkeet. Het feit dat ik deze belofte al meerdere malen had uitgesproken in de afgelopen jaren en nog steeds eens in het kwartaal te buiten ging aan een dergelijk vreetfestijn deed mij realiseren dat ik mijzelf niet in de hand had. Er moest iets in het eten zitten dat je deed handelen op deze manier. De behoefte aan een partij die mij zou behoeden in dergelijke situaties werd groot. Ik kon alleen nog steeds niet op die betuttelende naam komen.

 

Tijdens het laatste rondje door Amsterdam rolde ik de GreenHouse binnen. Na het kopen van wat goddelijke hash begon ik jaloers te worden op de Strainhunters. Wat een geweldige shop, wat een geweldige sfeer en wat een geweldige slimme marketing. Die Arjan was een lul, dat was mijn conclusie. Een lul die heel de dag reist voor zijn plezier, en daar bakken met geld mee moet maken. Of was ik nou de lul? Ik weet het niet meer, op de weg naar huis vervloekte ik dat lekkere stukje hash om zijn maker. Ineens schoot het me weer te binnen, ik ga op CDA stemmen…

 

Vergeet hier trouwens niet te klikken:

http://www.cannabistribunaal.nl/

[HazeMeUp 0]

<br /><i><b> ik ben namelijk te trots mijzelf te bombarderen tot intellectueel en verdoe mijn tijd al helemaal niet discussiërend met een stel dogmatische kortzichtigen.)

[/qoute]

lmao, snap volkomen wat je bedoeld, met deze reden, ben ik reeds minder actief. lol

 

Greetz

[banaantjuh 1]

Hej!

Een lang verwacht stukje van Church!

 

Afgelopen dagen mezelf nog af lopen vragen of ik niet eens moest vragen of je nou niet weer een keer iets beleeft.

 

Maar voordat ik deze stap kon zetten stond er alweer een mooi verhaal!

 

 

Nou, in ieder geval... Ik vind het geweldig

[Domi 0]

MEESTERLIJK Church!! Zalig verhaal!!! En natuurlijk jouw eigenzinnige manier van schrijven!

 

Alleen hoop ik niet dat je werkelijk voor de CDA gaat stemmen

 

Boks,

 

Domi

[Church 0]

Thnx Mannen

Uiteraard is het CDA-verhaal satire

Grtz,

Church

[weetje 826]

izza

twice

as nice

as ice is.

 

 

greetz Weetje

[Church 0]

Beste trouwe lezers, vandaag een update na een heftig weekendje trippen.

Veel leesplezier! En laat een reactie achter

 

Van wiet kan je niet trippen, dat is gelul (Contact met de plant deel 1).

Vorige week had ik de (late) Afghani-struik van mijn buurman mee mogen nemen. De struik was in twee stukken gespleten en zat vol fluf. Hij moest het niet meer. Knippen was ook geen optie voor mij, wat moest ik er dan mee? Van HEEL die plant heb ik dus wietboter gemaakt (fluf en blad).

 

Zaterdag was ik bij mijn ouders en heb met de 200gram verse boter 12 cakejes gebakken. Mijn moeder had ooit eens gezegd een cakeje te willen eten, dus wie ben ik? Mijn moeder en mijn vriendin hadden een halve op. Mijn vader deed niet mee uit principe (en pakte zijn glas rode wijn). Mopperend dat het een achterlijk idee was.

 

Ikzelf heb eerst een enkel cakeje op en na anderhalf uur nog een cakeje. Het begon als eerste bij mij te werken...Ik moest heel de tijd een beetje lachen om niets, en omdat ik de enige was ben ik maar naar boven gegaan. Om lekker te computeren ofzo. Met het voornemen zoiets stoms niet meer met je familie te doen. Je kan jezelf dan toch niet geven.

 

Toen ik mij concentreerde op mijn beeldscherm, zoog mijn perceptie als het ware in de computer. Ik kon er niet meer uit en zag enkel afzonderlijke woorden op mijn scherm. Ik vond het wel lachen, maar moest mezelf echt toespreken vanachter de pc weg te kunnen gaan. Alles zoog in mij om mij heen. Ik zag op tegen het moment naar beneden te moeten gaan. Ineens werd ik heel angstig, heb mezelf gekalmeerd en ben toch maar naar beneden gegaan. Ik wilde mensen om mij heen.

 

Ik heb gevraagd (voor zover dit normaal kon) of we de hond niet konden uitlaten. Tot mijn grote verbazing gingen mijn moeder en mijn vriendin in op dit voorstel. Mijn pa moest nog even de opmerking maken 'lachen he die cakejes'. Die voelde aan dat ik me knap onder invloed voelde.

 

Buiten werd mijn ervaring met de realiteit NOG verder verstoord, het was alsof gedachten mij in bedwang hielden en mijn praten tachtig keer lieten verslomen. De tijd en de ruimte vernauwden. Ik was op het moment in mezelf, met mezelf en onbegrijpbaar voor anderen. Ik was slimmer dan heel de wereld en te dom om mijzelf uit te drukken. Gek genoeg begrepen mijn moeder en vriendin wel wat ik in flarden zei, dat een angstig vermoeden bevestigden dat zij ook zover heen waren.

 

Mijn bloedeigen moeder begon een vaag verhaal over bakstenen in haar buik en elektrische stromen in haar lichaam. Mijn vriendin bevestigde haar verhaal, tot mijn grote schrik. Ik dacht, wat the fuck, ik loop hier met twee spacende vrouwen die serieus aan het praten zijn over ideeen die te debiel voor woorden zijn. Zelf was ik mij ervan bewust ook geen meester meer te zijn van mijn gedachten. Ik raakte telkens in paniek te beseffen dat ik in een andere dimensie verkeerde, wie is nu gek?

 

Ik kreeg de gedachte dat ik ontzettend stom bezig was mijn familie zo buiten te laten lopen, zelf voelde ik de drang om hard weg te rennen voor wat ik voelde, ik wilde weg uit deze dimensie. Vechtend tegen dit gevoel heb ik besloten eerst te checken hoe mijn moeder en vriendin er aan toe waren. Ik begon een gesprek met de twee dames waarin ik elke keer niet uit mijn mond kreeg wat ik wilde zeggen. In mijn gedachte was het overduidelijk, maar zij snapten mij niet. Ik ben toen gaan vragen hoe zij zich voelden. Dit lukte aardig, snel kreeg ik het idee dat zij niet zover mentaal weg waren als ik. Ze begonnen mij vaag te vinden. Dat zij dat vonden stelde mij enigsinds gerust.

 

Ik dacht: Als zij vinden dat ik vaag doe, wat ikzelf ook vind, zijn zij er letterlijk niet zo erg aan toe als ik. Het is slim, voordat dingen uit de hand lopen, naar mijn vader toe te gaan en in ieder geval mijn moeder daar te droppen. Wat ik daarna zou gaan doen wist ik nog niet. Dit was mijn eerste missie.

 

Langzaam bekroop mij het gevoel nooit meer uit deze gekte te kunnen komen. Ik voelde me krankzinnig. Ik wist heel goed wat er gebeurde en tegelijkertijd was ik de communicatieve grip op deze planeet verloren. Opgesloten in jezelf, alleen jezelf met al je gedachten. Niemand kan je bereiken en niemand ontvangt wat jij uitzend. Ineens kon ik invoelen wat iemand met wanen moet hebben. Ik zag mezelf al, opgenomen in de psychiatrie, uitleggen dat ik vastzat in een dimensie voorbij de gedachte en spraak. Dat ik heus wel wist hoe het zat maar dit niet meer kon uitleggen aan de mens. De mens was gereduceerd tot een dermate simplistisch niveau dat het stom was als ik zou blijven leven tussen deze individuen. Ik wist constant wat er om mij heen gezegd ging worden op voorhand (dat erg begon te irriteren) en was niet bij machte te reageren op een manier die van hetzelfde (lage) niveau was als de hunne.

 

Ik heb toen letterlijk gedacht dat het misschien, als het zo heel mijn leven door zou gaan, slim was als niemand zou kijken mijn polsen maar door te snijden. Ja, dat zou ik doen. Als mijn leven zo verder moest was de dood mijn enige uitweg naar de rust en het juiste communicatieniveau. Mijn grootste zorg was dat mijn ouders dit niet zouden begrijpen. Althans mijn vader, want moeders liep immers nog steeds naast me.

 

Het enige wat ik kon herhalen (in mensentaal) was: Ik voel me klote joh...Ik voel me klote... Mijn moeder en vriendin waren gelukkig 'nuchter' genoeg mij beide vast te pakken. Hun warme handen waren het enige dat mij deed beseffen op deze aarde te zijn. Ik dacht: Hier loop ik dan, tussen de twee vrouwen uit mijn leven. Degene die mij heeft gebaard en degene die mogelijk ooit gaat baren wat van mij is. Vreemd was dat. Ik moest naar mijn vader toe. Ik kon deze verantwoordelijkheid niet meer aan en moest de vrouwen droppen, ik dankte God uitbundig voor het feit dat mijn vader de cake had geweigerd. Ik bad, haal mij uit deze dimensie of neem me mee naar de volgende dimensie. Laat me niet kleven tussen wal en schip, Here.

 

We kwamen thuis, mijn vader lag al op zijn nest. Ik beklom een berg dat eigenlijk de trap was. En begon te vertellen in flarden tegen mijn vader dat ik de verantwoording overdroeg aan hem, hij zijn vrouw tot zich moest nemen. Ontferm je over mamma, het spijt me dat ik jullie dit aandoe. Het komt door de cake, pap. Ik was als de dood dat mijn vader al even vaag zou reageren als mijn moeder en vriendin. Dat zou betekeken dat deze planeet compleet gek was geworden, of ik de menselijke psyche was overstegen en gedoemd zou zijn tot functioneren beneden mijn communicatieveniveau. Tot mijn grote gelukzaligheid begon mijn pa, zoals mijn oude vertrouwde heer betaamd, te vloeken en te tieren. Onverantwoordelijk vond hij mijn gedrag, ik heb hem voor het eerst in mijn leven gelijk gegeven en hem bedankt voor zijn speech. Mamma was in ieder geval veilig nu.

 

Ik ging direct naar mijn bed toe waar mijn vriendin inmiddels diep in coma lag in te spacen. Zij kon er gelukkig nuchter van genieten. Toen ik haar vroeg of zij zich ook zo raar voelde zei ze alleen dat ze moe was. Ze begon te slapen als een roosje. Ik legde mijn hoofd in haar armen en kon eindelijk mijn gevoelens laten varen, mijn gekte was dragelijk met het idee zoals elke nacht te kunnen slapen bij iemand die je goed kent. Je eigen vriendin. Behaaglijk werd ik mijn bed ingezogen en viel met sprongen mijn slaap in.

 

Totdat ik schrok van een schim naast mijn bed, het was mijn moeder. Ze vroeg of ze niet kon doodgaan. Ik stelde haar gerust met het verhaal dat nog nooit iemand was overleden aan cannabisgebruik (of in dit geval misbruik). Ze kalmeerde. Zelf sprak ik deze woorden maar was overtuigd van het feit ik bleef hangen in de trip.

 

Ik heb besloten mijn ma mee te nemen naar beneden. Ik stak mijn vinger in de keel en kotste de laatste deeltjes cake uit. Mijn moeder beval ik mijn voorbeeld te volgen. Ik heb stroopthee klaargemaakt. Beide dronken we dit op. Na een paar minuten kreeg ik het gevoel weer grip te krijgen op de realiteit waarin ik leefde. Gedachtes en woorden begonnen elkaar weer te vinden, in mijn hoofd stelde ik me voor hoe deze hersenfuncties heel de tijd ontregeld moesten zijn geweest. Voor het eerst had ik het gevoel dat ik de volgende dag heus wel weer normaal kon zijn. Ik bracht mijn moeder weer naar mijn pa, waarna mijn ma naar het schijnt gelijk is gaan slapen. Ook ik kroop weer onder de wol, om de volgende ochtend genezen wakker te worden.

[banaantjuh 1]

Church!

Super stuk!

 

Ik ben nu ook van mening(heb ook ooit gespaced met mijn pa: Flink aan de Ice-o-lator gezeten) dat bepaald heftig gebruik,

waarschijnlijk van wat-dan-ook niet goed uit pakt.

 

Voor mijn idee komt dat door een diep verstopt/geworteld gevoel van taboe...

Hetgeen je nooit met je ouders zou delen, deel je toch met ze..

Het pakte bij mij ook niet echt relaxed uit.

 

Mooi geschreven.

Ook snap ik het gevoel van je veilige haven in je bedje.

 

Welcome Back!

 

 

Ik vind dit een Sticky!

[Church 0]

Thnx Kerel! Doet me goed te horen

 

Ik snap wat je bedoelt over dat taboe. Het zijn toch ervaringen die je niet echt VRIJ kan delen met je ouders.

Gaaf dat van je pa, hehe.

[Epancratius 0]

Leuk stukje tekst.. heb de rest van het topic nog niet of maar half (plaatjes kijkend) bekenen

maar ga het toch doen als mijn conditie wat beter is dan nu

(blabla)

 

grtz

 

nomar

[Domi 0]

 

Beestig Church! Echt lekker verhaal! Alleen volgende keer wat minder wiet in de boter he !

 

Boks,

 

Domi

 

 

 

! Komt er nu geen rubriek met collums van de Church, mooi , netjes gerangschikt? Zou wel nice zijn!

 

[Ganjamens 0]

ik moet zeggen,heel herkenbaar dit

 

maar ook vroeger, na een weekendje flink aan de xtc overvielen dit soort trips mij ook wel eens

[El Shamano 2]

nasty trip, mooi beschreven

[Church 0]

@Nomar: Thnx, kerel! Neem de tijd. Het loopt niet weg!

 

@Domi: Haha, ja ff oppassen met de dosis... En tja, dat moeten de mods bepalen, vind het al een eer dat mensen hier zulke dingen roepen, ook over sticky enzo...

 

@Ganjamens: Ghehe, oke.. Maar pilletjes slikken vind ik eng kerel

 

@El Shamano: Thnx Kerel!

[blowsterke 117]

Nou Church, ik kan me helemaal inleven in je stuk.

 

Ook ik heb zoiets dergelijks meegemaakt na het eten van twee plakjes spacecake.

Alleen ik deed het omdat ik op dat moment longontsteking had en niet kon roken.

 

Ik zou terugrijden

Nou dat konden we wel vergeten

 

Gelukkig kon ik het op tijd aangeven aan degene met wie we waren.

 

En is er een nuchter gebleven.

 

Het is inderdaad net een andere dimensie waar je in bent en aan de ene kant niet uit wil en aan de andere kan weer wel.

 

Groetjes Blowsterke

 

PS Je kan mooie stukjes schrijven

[blackbut 19]

Altijd lachen de mensen als ik ze een stukje cake geef

en zeg: eerst een halfje en dan een uur wachten

cake is niet zo onschuldig

Nooit alleen spacen, zorgen dat er iemand bij is die

al meer gespaced heeft

1x in een rustige omgeving met thee, frisdrank en zoete versnaperingen

en dan is het meestal een zacht kussen of lachen en brullen

idem voor de mensen die voor de eerste maal gaan TRIPPEN op paddo's

of LSD gaan gebruiken. begin met een kleine portie en wacht een uur

je kan altijd bij-eten

 

ik hoop dat dit een wijze les voor je was en andere die in de toekomst

gaan SPACEN

 

Church, man jij kan schrijven

 

groene groeten

Blackbut

[Church 0]

@Blowsterke en Blackbut: Thnx Guys

[El Shamano 2]

Blackbut, hoe wordt ik ook lid van de vunzige reiger club?

 

Gr. El Shamano

[Ganjamens 0]

Ganjamens: Ghehe, oke.. Maar pilletjes slikken vind ik eng kerel

 

tsja...ik tegenwoordig ook hoor, vroeger vond ik niks eng

[LordQuas 0]

Erg mooi stuk. En ik kan beamen dat als je eenmaal bad bent dat je echt in zo'n neerwaartse spiraal komt omdat je elke keer je gedachte gaat vestigen op: 'ik voel me goed' of 'gaat dit ophouden'.

 

Kort geleden had ik er een en wist ik dat het op zal gaan houden. Toen heb ik me erbij neergelegd en was het vlug over. Naderhand heb ik er zelfs om gelachen.