Onverwacht Bezoek

[Maximus 0]

wow

 

 

church kan schrijven!

 

cake is inderdaad soms "gevaarlijk", van alle keren die ik cake heb gegeten zijn zeker 3/4de zeer heftige ervaringen geweest. vooral door (te) veel te eten.

 

ook soms bang zijn dat je niet meer uit dat wereldje geraakt waar alleen jij iets van snapt, het volgende moment snap je zelf niets meer van dat wereldje en wordt je nog angstiger omdat daarvoor tenminste JIJZELF nog een beetje snapte wat er gebeurt.

 

als je dan zelf niets meer van je wereldje snapt.. dan werd ik echt bang. maar tegelijkertijd wist ik ook goed dat ik gewoon zware mindfuck had en ben ik het op een positieve manier gaan gebruiken door over dingen na te denken waar ik anders nooit over nadacht.. tot een paar verassende conclusies kun je dan komen.

 

maar nu nog: tegen een cakeje zeg ik geen nee eet gwn eerst een halfje en daarna wat meer als je wat harder wil

[Church 0]

Nogmaals, thnx guys

[Church 0]

Van wiet kan je niet trippen, dat is gelul (Contact met de plant deel 2).

Zoals jullie misschien hebben gemerkt heb ik het erg druk de laatste tijden en begeef ik me minder (tot niet) op het forum. Nu heb ik hier toch eindelijk weer een geschreven stukje, uiteraard wil ik dat mijn trouwe lezers niet onthouden. Afgelopen vrijdag was het weer eens tijd om ouderwets te chillen. Zodoende had ik mijn vrienden uitgenodigd eens een spacecake van Church te komen weghappen. Extra voorzichtig, want iedereen kende de potentie van het vorige tripverslag.

 

De sfeer was enorm lacherig en goed te noemen, hoewel niemand sprak over het mogelijke gebruik deze avond was toch iedereen er stil vanuit gegaan dat het 'Friday-space-Friday' ging worden. Mijn maat kwam al met stapels en bakken Tupperware© mijn woonplaats binnenzetten (met inhoud). Afgezien daarvan stonden bij mij de cakes en zakken ook al klaar. Ik was erg blij met het gegeven dat de betreffende maat mijn gekweekte Lowryder#2 van lekkere kwaliteit vond en zelf was ik in de sas met het plakje Ice-o-lator dat ik in ruil in mijn gestopte pijpje had verstopt.

 

We zijn naar buiten gegaan om te hangen op een bank in het park (en hou alles in de gaten als gevangenis bewaarders 'nevermind'). Ik kan het aanbevelen, lekker buiten. De tijd, de ruimte, heerlijk. Zacht een muziekje dr'bij en gaan met die banaan. Mijn maat had een rol gedraaid waar je 'U' tegen zegt en ik begon de pijp in de fik te zetten. Het was een schitterende nacht waar de sterren helder aan de hemel stonden. Afgezien van de chille omgeving en sfeer merkte ik nagenoeg niets van de Ice-o-lator maar het dunkte mij goed dat de maat nog meer lovende woorden sprak over de Lowryder#2. Op een gegeven moment keek ik naar de standbyknop van de Mp3-speler en was ik een moment verwonderd over de kleurovergang van rood naar groen en weer terug. Mooi. De Ice-o-lator deed toch iets met mijn zintuigen.

 

Toen kwam er een moment dat we met zijn allen teruggingen naar mijn huis om weer wat zooi op te halen. De effecten waren ons niet heftig genoeg. Eenmaal aangekomen hebben we daar een nieuwe Jonko gerold en de eerste kwartjes spacecake verorbert. Mijn maat deed er naar gevoel uren over om de Jonkos te rollen en dat was typerend voor het tijdsbesef. Na 20 minuten vroeg ik namelijk of we niet nog een kwart spacecake moesten eten gezien het naar mijn gevoel echt al een uur geleden was sinds dat eerste kwartje. We besloten 'lachend' dit niet te doen toen we op de klok keken en zijn weer naar het park gegaan, met alle proviand in de zakken.

 

Daar aangekomen werd het effect van alle wiet meer merkbaar. Het was ongeveer driekwartier na ons eerste kwartje cake en ik begon mijn visuele zicht echt mooi te vinden. Scherp en helder. Vooral het licht. Als we met z'n drieën naast elkaar liepen vielen degene weg die naast me liepen. Eén maat was ik echt vaak kwijt, het voelde alsof hij dit expres deed om mij te treiteren en hij naar me keek om mijn reactie te zien. (Achteraf gezien bullshit).

 

Het roken van de wiet ging voor mijn maten gewoon door, ikzelf deed wat rustiger gezien de vorige spacecake. We zijn daar in het park echt 6x verplaatst. Wat mij het meeste opviel was dat alles zo lang duurde. Het lopen was een eeuwigheid, hele stukken trektocht werden afgelegd terwijl ik wist dat dit in nuchtere staat mini stukjes moesten zijn. Ondanks de kou kon ik deze koude niet echt waarnemen, niet fysiek in ieder geval. Op een gegeven moment leek het, aangekomen bij een bankje, alsof er een man in de verte de hond aan het uitlaten was (heel vreemd gezien de tijd en rustige setting). Een maatje beweerde dit zo stellig (normaal een doodserieuze gast) dat hij zelfs beschreef dat de man nu bukte om zijn hondje te aaien...Wij met zijn allen erheen om dit fenomeen te checken en moesten met veel lachen uiteindelijk toegeven dat het hier ging om een knotwilg. Meer van dat soort visuele/auditieve spelletjes kwamen. Als voorbeeld een maatje die voortdurend aankomende fietsers de ruimte wilde geven, dit terwijl de fietsers gewoon niet kwamen. Hij heeft echt elke 10 stappen achterom gekeken omdat hij dacht dat er mensen aan kwamen fietsen om vervolgens toe te geven dat dit echter niet het geval was.

 

Toen kwam het moment dat we allen de restjes cake verorberden. Met name ik had het idee veel dieper te willen en een totale dosis van ¾ plak de man was mild vergeleken mijn vorige hele twee. Allen vonden wij de cake opmerkelijk droog, zo droog dat het daadwerkelijk leek happen zand weg te eten. De effecten werden echter snel dieper en dieper te noemen na die tijd. Dacht je een hoogtepunt te hebben bereikt, ging je vanaf dat plateau NOG dieper! Ik kan iedereen aanraden in een (voor jou) bekend park te chillen, de ruimte werkt de dosis lekker in de hand. Geen vernauwende kamers enzovoorts. In het park kan ik me nog goed herinneren onder de indruk te zijn een stukje van de Jeugd van tegenwoordig waar Davy zijn cokesnuivende vader moest ophalen. Waar dit stuk op een normale dag een halve minuut duurde was er hier echter sprake van een compleet verhaal. Wat duurde dat LANG. Ik kon het haast niet geloven, ik bleef een maat vragen de passage terug te spoelen en weer af te spelen. Ik had het gevoel voor de gek te worden gehouden. Elke keer ontdekte ik weer iets nieuws in de passage, en hij bleef maar duren. We hebben daarna nog enkele minuten in een scheur gelegen om de hese stem van die gast, wat uiteraard resulteerde in het proberen dit stemgeluid te herproduceren.

 

De betreffende passage: "davy je spreekt met je vader ken je misschien effe langs de snackbar lopen en daar een flessie cola voor me halen want ik heb een ontzettend droge mond davy kom daar eens een keer in ik heb beetje veel coke gesnoven daarom ik ben een beetje paranoia en eh als je je vader effe een plezier doet ren je effe naar de snackbar op en neer papa komt je zo halen van school als het goed is is het altijd binnen een minuut of tien enneuh, ja dan kom ik er der al meteen aan als je 'm al eens geweest dan weet je dat ik altijd wat sneller daar ben"

 

Vreselijke lachkicks en totaal onzinnige gedachten maakte mij daarna meester. De lachkicks waren zo heftig dat ik vaak moest happen naar adem. Zo dacht ik, eenmaal weer thuis, dat geestelijk gehandicapten zich voortdurend in deze staat van bewustzijn zouden bevinden waardoor er door de buitenwereld niets van begrepen werd terwijl men in het hoofd toch echt een echte realiteit had. Iedereen leek het te snappen en zo volgde mijn conclusie dat dit ook het geval was bij de meeste geestelijk gehandicapten onderling. Wat moest het erg zijn voor hun niet begrepen te worden door de 'normale' mens. Ieders realiteit en perceptie is relatief was mijn conclusie. Mijn korte termijn geheugen beperkte zich daarna steeds meer tot enkele seconden. De spanwijdte werd steeds nauwer. Een afschuwelijk eenvoudige film (Get Shorty) was niet goed te begrijpen en ik kon haast niet volgen waar anderen mee bezig waren. Het intro van de film was het meest lange intro uit de filmgeschiedenis, een andere maat van mij zwoer zelfs dat het de aftiteling reeds was. Het was volgens hem ook best een lange film geweest (we hadden hem nog niet eens gezien).

 

Ik was de film zat en trachtte wat muziek aan te zetten, iets extreem rustigs moest het zijn. Ik kon zo snel alleen een cd van Carlos Santana te pakken krijgen (omdat mijn cd-rek overvol is van muziek die niet past in het genre 'rustig' en ik visueel brak was). Ik wist zo snel even niet hoe die kerel ook al weer heette en ik typeerde de man als 'die rustige gitaargast'. Een maatje was weer in een serieuze bui en vertelde vol zelfvertrouwen dat hij wel wist hoe die gast ook al weer heette: Carlos Santos. We hebben echt in een scheur gelegen.

 

Op een gegeven moment begon een maatje tijdens de muziek vreemde spastische bewegingen te maken. Zo vreemd, dat ik dacht dat het wel expres moest zijn. Hij vertelde dat hij er niets aan kon doen. Ik kon niet meer (wilde trouwens ook niet) reageren op dit fenomeen. Intern ga je, je daar gigantisch aan irriteren (met alle perceptie en gedachtes die je nog hebt). Dit punt vind ik heel typerend voor wiet en de gevoelsversterking. Daarom heeft het mij ook aan het denken gezet met wie ik nog een keer zwaarder wil trippen. Je hebt goede maten met wie je ook in de trip op één lijn zit (wat echt geweldig is) en je hebt maten (die je nuchter echt heel aardig vind) maar waar je in de trip soms van schrikt of je enorm aan kan irriteren. Het vergroot bepaalde eigenschappen uit van de mens (of jezelf). Zonder hier afbreuk te willen doen aan eigen vrienden heb ik bepaalde momenten gehad dat ik (bijvoorbeeld tijdens een heftige lachkick) in de intense lachbui een serieuze overstijgende gedachte en ervaring had van iemand anders eigen onzekerheid of wezen. Het gevoel dat mensen meedoen met de lach terwijl men niet zit op hetzelfde niveau van alignment. De twee werelden lopen dan langs elkaar heen. Men begrijpt elkaar niet, jij weet dat en die ander doet alsof. De lach van diegene wekt irritatie op of de gedragingen komen onnatuurlijk en irritant over. In een fractie van een halve seconde besef je dan even met wie je die klik wel hebt, met wie je echt weer zou willen trippen en van welke bron je het liefst afstand zou doen. Een goed advies is dus ook te trippen met mensen die je echt vertrouwd en mag, zo cliché, maar zo waar. Ik voelde mijn stemming van extreme euforie echt willen omslaan naar extreme irritatie, angst en woede.

 

Daarna kwam het hoogtepunt van de avond, het opblazen van een automatisch luchtbed. Niemand wist dit meer in de praktijk te brengen. We hadden een stopcontact nodig.

 

Ik wees naar het stopcontact, we wisten welke handeling er nodig was, maar toch bleef iedereen echt een halfuur zitten. Degene waarvan het luchtbed was bleef maar moeilijk doen en emmeren over de toekomstige handeling, het spektakel was zo lachwekkend dat iedere vijf minuten iedereen in een scheur lag. Het korte termijn geheugen was zo aangetast dat het elke keer weer leek alsof we nu voor het eerst de poging tot opblazen gingen ondernemen. Gevangen in memento. Uiteindelijk is het toch gelukt, de herrie was onvoorstelbaar, het opblazen van het bed kwam overeen met een opstijgende F-16.

 

We gingen slapen, de spiraal van de cake ging gewoonweg te diep voor sommigen. Het had van mij nog dieper gekund, ik kon me namelijk overleveren aan het gevoel waar ik vorige keer nog een bad trip kreeg. Echter was die dosis toen wel veel hoger.

 

Ik maakte me klaar om te gaan slapen. Anderen konden dit niet meer maar ik ben nogal van het tandenpoetsen enzovoorts. Ik had zo'n droge mond en lippen dat dit naar mijn idee extra aandacht vereiste. Ik moest steeds mijn lippen nat maken en veel water drinken. Het moet eruit gezien hebben als een junkie aan de pep. Geen tandenknarsen maar lippen likken. Op een gegeven moment ben ik daar ook Labello gaan smeren. Ik bleef maar bezig omdat ik het droge gevoel niet weg kreeg. Die stick was verrot dacht ik nog, en maar smeren. Toen ik naar mijn bed slofte zagen de anderen mijn (naar het schijnt) super witte Labello lippen en moesten keihard lachen. Ik zat blijkbaar helemaal onder, de volgende dag zag ik dat het klopte want ik had de halve stick versmeerd.

 

In mijn bed space'te ik keihard verder. Slapen ging niet, allemaal beelden werden afgewisseld met droomachtige staten. Mijn vriendin vroeg (die al uren lag te pitten) waarom ik steeds moest lachen, waarop ik weer moest lachen om het feit dat ik dus blijkbaar ook in mijn eentje nog gewoon lachkicks had. Uiteindelijk was ik onder zeil.

[blackbut 19]

CARLOS SANTOS

 

weeral geweldig, respect

 

groene groeten

Blackbut

[Church 0]

Haha, thnx Ook al was dit weer meer een tripverslag dan een goed lachwekkend verhaal.

Jij schreef vorige keer over paddo's en de setting etc. is dat iets waar ik me aan kan wagen denk je? Deze ervaringen doen mij verlangen naar meer namelijk, maar ben 'gezond' nerveus. Jij klinkt als iemand met ervaring, is het te doen?

[Crash 0]

wahaha echt een mooi stuk!

[wietland 0]

WHAHAHA jah schoonouders... je vriendin weet er toch van hoop ik? haha

[blackbut 19]

ik zou, als ik jou was:

 

toch nog enkele malen space cake gebruiken

tot je dit echt kent

eerst leren kruipen en dan mag je gaan lopen

 

zoals hier voor gezegd:

heel belangrijk: met wie?? plaats(relax)???

voldoende eten en drinken, muziek, dosis aanvoelen met kleine stappen

 

succes space cowboy

 

groene groeten

Blackbut

[Church 0]

Thnx kerel, ik zal er eens over slapen Damn, dat moet wel heftig zijn dan

Space Cowboy

 

@Wietland, er staan meer verhalen in het topic. Dat van die schoonouders is gelukkig weer lang geleden. Mijn vriendin...Tja, die ziet alles met argensogen aan

[El Tulipan 22]

 

Een genot om te lezen !!

[banaantjuh 1]

Wederom super Church!

Heb weer lekker zitten lezen

 

Gaat er nog meer komen binnenkort? Of moeten we weer zo lang wachten?

 

Banaan

[stiebe 0]

amusant

[mister w 0]

hahaha schitterend

[Church 0]

Hartelijk dank, u allen!!

 

Het doet mij deugd dat jullie het zo waarderen, ik sta er iedere keer weer van te kijken Zo kom ik gelijk op een antwoord voor mijn Bananenvriend; ik heb het erg druk maar nu ik zie dat jullie het nog steeds leuk vinden probeer ik hier toch regelmatig wat te posten...

 

Greets,

 

Church

[Sticky Steven's 0]

church je hebt echt helemaal gelijk over dat je met sommige mensen echt naaqr je zin kan hebben nuchter maar als je aan het space bent dat je je dan echt kan irriteren aan die mensen. het is echt helemaal waar dat je echt met bepaalde mensen op 1 lijn kan zitten in die trip qua lachkickes en gedachtes. persoonlijk vind ik dit 1 van de mooiste dingen.

 

je hebt het allemaal mooi verwoord.

 

Sitcky Steven's

 

PS: Opgezwolle is da bomb!!!

[Church 0]

Thnx Ik vind en vond dat ook het meest boeiende en mooie van de trip inderdaad. Je leert zo jezelf en anderen beter kennen. Grappig dat je precies uit de tekst haalt wat ik ook het meest boeiende vind. En opmerkt dat er een stukje 'Opgezwolle' in verwerkt zit...

[Sticky Steven's 0]

luister bijna niks anders dan opgewolle.

heb ook effe je anderen verhaaltjes doorgelezen, het is allemaal oh zo herkenbaar .

 

Zoveel jonko gesmoked en nog steeds kerngezond laten we maar zeggen

 

 

Sticky Steven's

[La Buena Hierba 36]

geweldig, respect

[V&N HC 0]

kan wel een leuke topic worden waar iedereen kan posten

[Smaugies 4]

Mooie verhalen plant je hier zomaar ff neer Church!

Keep it up! Ik heb ze met plezier gelezen

[Church 0]

Thnx Een dubbele portie voor mijn gabbers vandaag;

 

Zaterdag 4 April- Lost in reality…

 

Het was heel mijn plan niet om te gaan blowen, toch ging ik de vaste maat opzoeken in het park. Ik wist dat hij zat te paffen op een bank in het park en gezien de mooie nacht wilde ik best even mee-chillen. Twee andere maten gingen ook mee. Daar aangekomen konden we inderdaad merken dat de twee heren in het park redelijk bezig waren. Ik moest echt wat proberen van zijn nieuwe Lowryder#2. Ik weigerde, er zat teveel sigaret tussen. Ik stond er helder bij terwijl anderen stoned werden van deze faffie. Best leuk eens te observeren en zelf niet in die staat van stonedheid te zijn, ik had lol met ze. Eén maat bleef ook nuchter, ook hij vond het gezellig.

 

Toen begon de vaste maat mij lekker te maken met het idee een pure Lowryder#2 knots voor mij te draaien omdat ik toch echt eens moest voelen hoe vers en megasterk ze was. Dit keer was ik te benieuwd, ik kon niet weigeren, puur is de shit. Ik stemde toe. Er werd me daar een ferme dame geboetseerd. De fakkel werd aangestoken en hoewel ik hem deelde met de plaatselijke bevolking deed ik mijn best diepe halen te nemen. Een hoestbui was het gevolg, deze zooi was even smaakvol als scherp. Vaag. Ik bleef doorgaan totdat ik als het ware werd weggeblazen door het effect. Zachtjes, zoals wiet dat met je kan.

 

Ik begon gelijk actief deel te nemen aan de verhalen in de groep, wat kickte ze lekker in. Mijn lichaam werd steeds een beetje meer achterover getrokken door het effect. Een ferme lach op het gezicht bevestigde mijn staat van bewustzijn. Ze ging nog steeds vanaf bereikte plateaus dieper en dieper met mij. Er stond zacht een muziekje aan en mijn groepje maten waren in een goede stemming. Ik was mij bewust van de samenstelling van het groepje. Eén nuchtere gast en met mij erbij vier onder invloed. Ik kan mij niet herinneren een connectie te hebben gehad met de groep deze keer, ik werd meteen verder afgeschoten dan de rest.

 

Ik trapte mijn joint uit, ze was op, de nuchtere maat attendeerde mij erop dat ze helemaal niet uit was. Ik moest vier keer trappen toen het ding eindelijk wilde doven. Meteen plaatste ik de opmerking dat het was als met de duivel, de gloeiende m#therf#cker wilde niet uit. Je moest blijven vertrappen. Ik had lol met deze parodie op de conservatieve christelijke gedachte, ik dacht dat de anderen dat ook grappig zouden vinden gezien onze gezamenlijke conservatieve opvoeding waar we altijd tegenaan trapten. Ik wilde meedoen aan de conversatie door grappige opmerkingen te plaatsen in de groep. Opmerkingen die in mijn hoofd als poepen opkwamen. Ze vielen haast niet. Ze waren al te vaag voor de anderen, ik was verder heen dan zij, ik was mij dit terdege bewust. Mijn lichaam bleef verder naar achteren hellen, ze trok mij dieper en dieper.

 

Op een gegeven moment zat ik zo diep dat ik het moment bereikte zoals in mijn eerste badtrip op spacecake. Ik schrok lichtjes van deze gewaarwording en tegelijkertijd was ik blij verrast omdat ik niet dacht dat dit mogelijk was met een joint. Mijn zicht op de realiteit werd steeds kleiner en ik werd mij minder en minder bewust van wat er gaande was. Ik hield mijn fiets in de gaten, trok de sleutels met moeite uit het slot, en zag flarden van de groep. Ik liet dit effect zichzelf erger en erger maken totdat ik echt het besef had hard te trippen. Ik deed een realiteits-check in de groep en kwam erachter dat ik inderdaad onzin brabbelde. Losse woorden, contact verloren. De anderen werden naar mijn gevoel stiller en stiller. Ik begon mijzelf bewust op te fokken met de gedachten dat ze mij waarschijnlijk niet snapten en ze mij raar vonden in mijn gedrag. Met het bewuste opfokken speelde ik met het realiteitsverlies. Ik had de gedachte dat die ene nuchtere persoon nu de sitter was en ik mij tot hem kon wenden in geval dat ik behoefte zou hebben aan een menselijke realiteits-check.

 

Ik besloot, anders dan in de vorige badtrip, mij te wenden tot de groep mensen waar ik was. Ik vertelde met alle woorden die ik los kon vinden dat ik keihard aan het trippen was. De groep luisterde. De nuchtere persoon snapte het enigszins, terwijl er wat sceptisch gereageerd werd door de rest naar mijn idee. Ik vond het raar omdat de hele groep op de hoogte was van mijn willen en kunnen trippen op wiet, inclusief het verhaal over de badtrip die ik had gehad. Ik hield aan met mijn verhaal en probeerde uit te leggen wat ik dan voelde. Ik vertelde dat ik niets meer snapte van hun verhalen en het gevoel had buiten de groep te staan met communiceren. De sitter snapte mijn verhaal wel, leek het. Ik zei hem dat hij nu mijn referentiepunt was. Een ander groepslid reageerde cynisch en zei: Als jij nu zo hard tript en niet met ons kan communiceren waarom reageer je dan en praat je gewoon met ons. Ik wist dat hij eigenlijk gelijk had met zijn stelling, maar tegelijkertijd er compleet naast zat gezien de moeite die het verhaal mij kostte en het gevoel van een ander bewustzijn dat ik had. Ik voelde mij plat gezegd onbegrepen en irriteerde mij eigenlijk aan het cynisme in de groep.

 

Ik kon mij voorstellen hoe zij tegen mij aan zouden kijken, er was ook niet veel te zien en te merken behalve de halve gare verhalen en woorden die ik uitsloeg en de afwezigheid die ik had. Ik kon inderdaad nog duidelijk maken hoe ik mij voelde en enigszins antwoord geven als iemand tegen mij sprak. Maar het feit was dat ik het gevoel had buiten de groep te vallen, niet op één lijn zat met het niveau van de groep en ik zo’n beperkte geheugenspan had dat ik conversaties niet normaal kon maken en volgen. Ik begon mij steeds meer van de groep vervreemd te voelen. Niemand begreep mij, ik zat weer in die dimensie tussen de menselijke werkelijkheid en aankomend psychotisme in. Mijn lichaam raakte in paniek terwijl ik mijn geest toesprak rustig te blijven. Ik voelde me slap worden en mijn hart keihard tekeer gaan. Het kloppen ging extreem snel, maar het gevoel van het zware kloppen in je keel bleef uit. Ik voelde het kloppen duidelijk in mijn borstkas. Paniek en terror, dat dacht mijn lichaam. Ik realiseerde mij dat ik daar in de vorige badtrip reeds geweest was en stelde mij gerust met de gedachte dat het vanzelf over zou gaan. Even rustig ademhalen. Toch vlogen de gedachtes van de vorige badtrip door mij heen. Wat als ik blijf hangen in deze dimensie, jeetje wat een kutleven heb je dan. Dan denkt echt iedereen dat je gek bent. Het gekkenhuis kwam weer voorbij. De volgende minuten kon ik alleen maar ‘Zoooo!’ uitbrengen. Dit als communicatie richting de groep dat ik hard ging. Ik ging op een bankje zitten en dronk wat water op aanraden van een maat. Hoewel de passage eng klinkt en dit ook negatief voelbaar was, genoot ik toch. Ik was goed van het pad af en als een soort heerlijke zelfkastijding liet ik dit ook gewoon toe en accepteerde ik dat, hoewel mijn lichaam signalen afgaf en mijn maten mij niet snapten.

 

Ik stond weer op en probeerde weer in de groep mee te komen. Er werden filmpjes gedraaid via een mobiele telefoon. Ik genoot van de kleuren en de trillingen op het scherm. Ik kon de filmpjes niet bijster goed volgen, wat mij opviel was dat de filmpjes die ik kende makkelijker waren om te volgen. Logisch gezien de bestaande geheugenpaden dacht ik nog.

 

Mijn lichaam bleef raar doen, ik kreeg het relatief wat koud. Vooral mijn gezicht en handen. Dit lijkt logisch maar het was het voelen van kou op een andere manier dan normaal. Mijn lichaam begon te rillen maar toch ervoer ik de lichamelijke signalen en kou als een buitenstaander van mijn lichaam. Ik kon het makkelijk handelen zonder dat ik er echt last van had. Ik observeerde mijn lichamelijke reacties meer dan dat ik er deel vanuit maakte. Ik begon ook met mijn spieren te trekken, te klappertanden (zo koud was het toch niet?) en een droge mond te krijgen. Ik at wat chips, maar dit ging niet echt werken. Wat een droge zooi. Ik begon licht tandenknarsende bewegingen te maken zonder dat ik mijn tanden daarbij gebruikte, ik kon het zelf laten stoppen maar het was fijn om te doen.

 

Mijn lichaam werd verder naar achteren getrokken, ik had moeite met staan. Anderen zagen het maar zeiden niets en keken vaag. Zij gingen gewoon door met het groepsfeestje. Er werd soms wel gezegd van: ‘Zoo, die kerel is stil’ (wat ook raar is gezien mijn drukke persoonlijkheid). Meer bemoeide men zich niet met mij. Ik vond het wel best. Ik begon wat te fietsen zo goed en zo kwaad als dit met veel geslinger kon. Ik hoorde de anderen zich wat druk maken in verband met de staat waarin ik dit deed, ze wilde mij duidelijk niet uit de sloot vissen. Toch lieten ze mij mijn gang gaan. Ik stoorde mij er toch een beetje aan. Wat heb ik aan zulke gasten als het ECHT fout zou gaan, dacht ik in mezelf.

 

Terug bij de groep knoopte ik een gesprek aan met de nuchtere kerel. Hij vroeg mij dingen over mijn sport. Ik probeerde die uit te leggen. Ik raakte één moment volkomen verdwaald in mijn verhaal, ik zag aan zijn ogen dat hij er niks van snapte. Ik heb het zo gelaten. Daarna heb ik routinematig een verhaaltje verteld dat ik altijd opratel als iemand wat vraagt over mijn sport. Dat ging easy, ik had schik in dit cognitieve proces. Hij sloeg vriendschappelijk een arm om mij heen en dat voelde echt goed. Toen besloot, naar mijn gevoel ineens, heel de groep naar huis te gaan. Wat the f#ck, daar had ik niet op gerekend. Ik was nog steeds keihard aan het trippen en had geen zin alleen naar huis te moeten. Sterker nog ik was gewoon angstig alleen deze trip te moeten uitzitten. Ik vond het eigenlijk een kutstreek worden. Ik zou nooit een trippend maatje achterlaten, hoe kan je dat doen. Ik legde het op een milde manier uit dat ik het niet zo flex vond en ik behoefte had aan gezelschap. Ik voelde echt van alle kanten dat iedereen voor zichzelf klaar was en niet echt de behoefte had nog voor mij daar in het park te blijven. Ik was nu de moeilijke gast waar even rekening gehouden mee moet worden. Dat was een rotgevoel.

 

Op dat moment realiseerde ik ook dat ik niet echt wist waar ik het park uit zou moeten. Ik was dus eigenlijk min of meer verplicht om mee te lopen naar de uitgang wilde ik hier nog ooit uitkomen. Het werd een lange voettocht, de sitter probeerde nog wat goed te praten door te vertellen dat ik altijd kon bellen als er iets zou zijn etc. Het hele verhaal interesseerde mij eigenlijk geen reet. Er was een gast op de scooter en die bood aan nog wel even mee te rijden. Dit stelde mij op het gemak dat ik in ieder geval met hem nog even de richting van mijn huis kon bespreken. We namen voor het park afscheid. Althans, de groep spleet uit elkaar. Mijn vaste maatje op de scooter was er nog, het was fijn met hem te praten. Ik vertelde hem over mijn trip en hij leek het te begrijpen. Hij zei mij in de gaten te houden tijdens mijn fietstocht, hij zou achter mij aan rijden als ik ver genoeg was. Want zijn scooter zou veel te hard gaan om naast me te kunnen blijven. Ik had ineens echt het gevoel niemand meer nodig te hebben, toen hij vertelde dat hij wel eens in zijn eentje na-chillde met muziek na een blowsessie werd mijn hang naar muziek en eenzaamheid steeds groter. Ik ontdekte zelf mijn trip wel. Een Tony Montana-achtige stem in mij zeidde: Fockém! En ik begon lekker door te fietsen met de rust in mijn achterhoofd dat die kerel mij wel in zou halen met zijn scooter. Ik fietste maar en fietste maar. Ik keek vaak achterom maar zag die scooter nog lang niet. Dit herhaalde zich een tijdje. Wat duurde alles weer lang. Ik kende feilloos de weg naar huis, nergens last van. Ik had mezelf misschien maar wat lopen opfokken. Opeens hoorde ik de scooter naderen, hij ging naast mij rijden en mijn maatje zei dat ik achterlijk hard fietste. Hij kon niet geloven dat ik hier al was en wees op zijn teller dat ik op dit moment 35 reed. Ik merkte er nagenoeg niets van en dacht nog dat zijn teller dan wel verrot moest zijn. Ik nam in een zucht afscheid van hem en zette het nog steeds op een fietsen. Ik moest naar mijn appartement om alleen te chillen. Ik moest nog hardop lachen om het beeld van mijn maat op die scooter. Het zag er naar mijn idee niet uit zo’n helm. Onderweg tijdens het fietsen was ik echt blij met mezelf. Blij alleen te zijn. Geen gezeur, niks. Ik had helemaal geen mensen meer nodig.

 

Eindelijk kwam ik thuis, zette de fiets in de garagebox en liep naar boven. Ik voelde mij nog extreem vaag. Ik herinner me echt een paar keer door alle kamers te zijn gelopen in mijn ritueel naar mijn bed toe. Toch ging het allemaal wel redelijk. Daar lag ik dan, goddelijk alleen in mijn bed met mijn Mp3 op de kop. Ik probeerde lekkere chill muziek te vinden. Ik heb wel 30 artiesten beluisterd maar niemand had het. Zelfs Infected Mushroom was vervelend. Als ik dat draaide leek het net alsof ik iemand zwaar door de flat hoorde lopen, met de oordopjes uit was het geluid weg. Ook voelde ik mijn bloed, liggend op mijn kussen, ritmisch zijn verversende ronde maken in mijn hoofd. Apart was dat. De muziek nam mij mee en mijn trippen werd nu afgewisseld met dromen. Een extreem leuke maar vage sensatie. De meest belachelijke gedachtes en vervormingen vonden plaats in mijn gedachten en de muziek.

 

Ik herinner mij nog niets van dit alles te willen vergeten, maar ik was te lui het op te schrijven. Ik weet bijvoorbeeld nog dat ik ineens intens blij was dat ik een vriendin had die op zijn minst mij probeerde te begrijpen. Hoe bijzonder was het wat zij niet allemaal voor mij deed, terwijl zij eigenlijk genetisch niets met mij deelde en ik haar niet altijd evengoed wist te waarderen. Heel haar leven richtte zij naar mij in. Wat moest ik zoeken bij een ander meisje, en wie zou dit nog meer over hebben voor mij? Ik wilde haar bellen maar ook dit deed ik niet, het was inmiddels 4 uur.

 

Op een gegeven moment ben ik in slaap gevallen en nu zit ik hier om 12 uur mijn verslag uit te tikken zodat ook deze nacht niet verloren gaat qua ervaring. Het was een zeer psychologische/psychotische trip waarin ik weer meer over mijn eigen gevoel en vrienden te weten ben gekomen. Interessant. Ik moet ook zeggen dat ik zeker denk dat de intensiteit van de trip ligt aan het feit dat ik op dit moment in mijn leven veel doormaak en ik vecht naar geestelijke stabiliteit. Ik zit gewoon de laatste tijd niet lekker in mijn vel en er is veel gerommel in mijn leven. De keuze dan voor een dergelijk wietgebruik is op zijn zachtst gezegd onverantwoord. Toch vond en vind ik het enorm leuk mezelf geestelijk zo ver te pushen op dat moment. Ik geniet dan ook erg na van deze trip en ook tijdens de trip kon ik dat met vlagen. Ik kan ze daarom ook niet echt bad noemen, meer confronterend en angstig. Ik heb mij goed staande gehouden en heb er ook van weten te genieten.

[Henkinhetbos 0]

Wow man, jouw verhalen zijn echt super boeiend. Ik heb ze een paar keer gelezen en als je er beter over nadenkt dan zie je in waar de wereld aan toe is, zoals jij het beschrijft.

Echt bedankt voor deze boeiende verhalen, en ook raar dat wiet dit kan doen met een menselijk lichaam.

[Church 0]

Thnx kerel Fijn te horen! Ik vind hetzelf ook erg boeiend en leerzaam. Ik reageer er gewoon echt super sterk en nadenkend op. Ik twijfel soms of ik mijn verhalen dan wel moet posten, maar dergelijke reacties doen mij steeds besluiten ze te delen. Anders zit ik er ook maar alleen mee in mijn hoofd...

[Church 0]

Hou je vast, neem een pauze... Deel twee komt er gelijk achteraan

 

Deel 2: Vrijdag 18 April; Dezelfde Stuff

 

Wederom een kutdag gehad, ik rij naar mijn maten in het park dit te vergeten. Blowen hoeft niet, maar als ik het doe dan wel weer zo erg als vorige keer graag. Het overdoseren van cannabis, heerlijk. Na een plezierige avond gehad te hebben zonder joint neem ik het besluit toch nog een dikke pure stick te nemen met het spul van vorige keer om zo de avond af te sluiten en de nacht en vroege ochtend in te luiden. Het zou de laatste worden voor de komende 1,5 maand. Ik heb het tenslotte de afgelopen twee weken ook niet gedaan en ik wil afbouwen. Deze troep is te goed en dus gevaarlijk voor mijn geestelijke gestel. Met de volle realisatie dat ik mij eigenlijk een geestelijk wrak voel door alle gebeurtenissen in mijn privéleven neem ik toch die Jonko. Een uitermate stom maar uitermate gaaf besluit. Laat die shit mijn brein maar eens overnemen en begin als een debiel te smoren.

 

Niks intro, de shit begint wanneer het begint yo. Niks geen zachte hand, boem ik zit er ineens middenin. De zogenaamde badtrip feelings, alles gaat te fur, verlies van mentale controle. What the fuck bad trip, dit zijn de beste trips. Hoe krijg ik het steeds voor elkaar zo fucked up te worden. Ik ben blij met het effect dit keer. Tijd om het flink uit te diepen.

 

Ik bespaar jullie de standaard verhalen, deze keer was naast de vorige keren nog wat specialer. Ik kreeg het idee echte psychedelische inzichten te hebben. Wat the fuck zit er eigenlijk in die wiet dat mijn ervaringen altijd zo heftig zijn. Het eerste extreme doet zich voor; ik zie een man met een hond. Nu is dit beeld deze keer ook echt realistisch. Als een vage foto kijk ik naar de plaat. Langzaam zie ik dat het toch een elektriciteitskastje is met een paaltje ernaast.

 

We gaan door naar een ander park. In dit park wonen Schotse Hooglanders (een soort bizonachtige dieren), het is een park waarin ze die beesten vrij rond laten lopen. Als ik mijzelf in het midden bevind van het grote park en de dieren vredig zie rusten voelt het even alsof ik het terrein betreed waar de natuur nog aanwezig is. Ik zit in een safaripark of iets dergelijks, maar dan voor Nederlandse begrippen. Ik denk het park weg, alleen de natuur is er nu nog. Ik vertel mijn gedachte gekscherend aan een maat. Deze moet lachen en wijst mij op het feit dat de arme dieren overdag gepest en getreiterd worden door de scholieren die hier normaal pauze houden. Niks natuur en vredigheid het is gewoon megazielig. Deze gedachte komt aan, ik diep hem verder uit. Vreemd ons land, zo bebouwt en overvol asfalt en stenen. De natuur is eruit. Mijn maat heeft gelijk. Mijn maat gaat achter mij staan en doet het suizende geluid van het verkeer op de snelweg na en zegt mega sarcastisch: Zo, die beesten hebben nog een aardig stukje natuur en rust zo. Groot genoeg die paar vierkante meters park, daar hebben die beesten het lekker naar hun zin. Hij doet er nog een schepje bovenop door te redeneren dat het dier waarschijnlijk in zijn natuurlijke omgeving mega vlaktes kan afzwerven. Al deze gedachtes raken mij, en ondanks mijn hevige lachbui na deze cynische uitspraken realiseer ik mij hoe het is om zo'n Hooglander of een beest te zijn.

 

Alles bouwen wij mensen vol als mieren een mierenhoop. Wij zijn het onkruid van de aarde. We overwoekeren de natuur terwijl we zelf deel uitmaken van diezelfde natuur. Zelfdestructief. Ik kan me ineens niks voorstellen bij het idee ook een huis te gaan kopen en op een kamer twee kinderen groot te brengen om mee te doen aan deze wereld. Wat een egoïstisch idee. Waarom dat voortplanten van een ras dat het niet eens waard is. Er zijn nu wel genoeg mensen op deze wereld. Kijk die beesten is liggen in de menselijke herrie. Wij bepalen wel even dat dit stukje vrij kan blijven van asfalt en stenen, wij bepalen wel even dat daar vier koeien kunnen wonen. Wat willen die beesten zelf? Hoewel ik mijn personificatie met dieren ver vind gaan vind ik toch dat ik, ondanks het feit dat je dieren niet de menselijke psyche en gedachte kan toedichten, een goed punt heb. Wij laten te weinig levensruimte open voor andere organismen die daar evenveel recht op hebben.

 

We hebben honger gekregen. We zoeken een Turkse toko uit. Even lekker shoarma bikken. We komen eraan en de sfeer daarbinnen valt mij op, mijn reflecteren gaat door. Het is gewoon bijna ochtend en de plaats zit stampvol mensen die net als ik nog op pad zijn. Ik besef dat de meeste waarschijnlijk ook onder invloed moeten zijn van iets. Wat een rare plaats zo’n toko eigenlijk. Ik ga op een barkruk zitten. Ik heb geen honger. Ik observeer. Ik zie echt levende lijken tussen de mensen zitten. Ik kan amper de barkruk opkomen, vervolgens lig ik dubbel met de gedachte dat die arme Turkse mensen zich nuchter de rondte in werken tussen het gajes en de dronkaards. Wat moeten die voor een werkelijkheid meemaken? Ik zie een aardige Turkse man constant knikkend reageren op een verhaal van een dronkaard. Ik besef ineens dat de Turkse man, zonder dat hij het weet, als een maatschappelijk hulpverlener te werk gaat. Luisterend oor. Aan de slechte beheersing van de Nederlandse taal te horen moet de man niet veel begrijpen van wat de dronkaard zegt. Toch luistert hij en knikt hij instemmend zonder iets te begrijpen, iets wat menig hulpverlener geleerd wordt alvorens het kunnen krijgen van een diploma. Deze man doet het gewoon. Een vreemd en respectabel schouwspel.

 

Ik realiseer mij dat het gros van deze mensen of de hele dag in een roes leeft of op zijn minst het dag en nachtritme in dit weekend heeft omgedraaid. Dit zijn niet de meest slimme mensen, dit zijn de mensen die je overdag ook verdwaasd en verdwaald op straat ziet lopen. Ik herken ze, junkieachtige figuren die als ratten uit de hoeken van de samenleving ’s nachts samen komen. De mensen waar het gros van de samenleving op neerkijkt. Criminelen en verslaafden die de politie probeert te temmen overdag. Ik moet lachen om het overheidsapparaat. Als ze deze shoarmatoko zouden oprollen daalt de criminaliteit met 90% maar onze blauwe vrienden liggen gelukkig braaf op één oor op te laden voor hun belangrijke functie overdag.

 

Deze gedachten maakten gedachten in mij los die jullie nu niet moeten verwarren met nazistische ideeën of discriminerende rollen. Ik respecteer elk mens en elke cultuur, ik voel mij geen haar beter. Maar ik begon ineens na te denken over de maatschappij en de rollen die daarin worden verdeeld. Onze westerse maatschappij die overdag overuren draait en ’s nachts slaapt om op te laden voor de volgende dag. Hersenloos produceren en consumeren zodat wij in extreme luxe kunnen overleven. Hard werken en papieren halen om jezelf te bewijzen en je in te kunnen delen naar functie en nut in het grote geheel wat ik de menselijke mierenhoop zal noemen. Wij houden de motor draaiende. Maar voor wat?

 

Dit alles staat in schril contrast met de derde wereldlanden, waar de meeste mensen gewoon niet geven om papiertjes en opleidingen, verrijking der kennis enzovoorts. Daar is het zaak te overleven en heerst er een meer grimmige en dierlijke sfeer. Natuurlijk is het een feit dat de faciliteiten in dergelijke landen vaak ontbreken, de wereld ook erg oneerlijk verdeeld is, maar wat ook opvalt is dat deze mensen vaak ook gewoon een tikkeltje lui zijn van aard. Of om minder hard te zijn heel anders in elkaar steken en de realiteit anders waarnemen. Neem deze shoarmatoko waar het een enorme chaos is. Het deed me denken aan een bezoek aan Turkije. De verwondering van hoe een land als dat kan functioneren als je kijkt naar de (voor ons oog lijkende?) chaos die wij westerlingen niet begrijpen. Dit is dan nog een redelijk westers land te noemen. Ik zie deze tent draaien en heb eigenlijk zoveel kritiek op de gang van zaken. Alles kan efficiënter, er worden veel fouten gemaakt in bestellingen en de taakverdeling is ver te zoeken. Een westerse shoarmatoko (neem de McDonalds) zou dit zo niet aanpakken. Die zou het gooien op massaproductie en efficiëntie. Geen gelanterfant, geen gezelligheid en gebrabbel. Efficiënt winst maken en de toko draaiende houden met het personeel in het gareel met bijbehorende pakjes. Dergelijke sfeer is hier ver te zoeken, wat tegelijkertijd inhoudt dat deze zaak als machine niet optimaal geolied loopt. De mensen werken zich hier door alle chaos extra het klaplazarus en het lijkt ze geen reet te schelen. Kritiek van mij. Gegrond? Of ben ik zo denkend omdat de westerse machine mijn brein in haar macht heeft?

 

Wat doen mensen in derde wereld landen? Overleven. Heel de dag hangen op de plek waar je woont. Geen werk hebben, geen doel en zonder luxe en wijsgerige sfeer heel de dag bezig zijn met de meest basale primitieve taken die je hebt in dit leven, overleven. Wij westerlingen zijn anders, wij werken ons heel de dag het klaplazarus en denken na over de zin van het leven als wij onze centen opmaken aan de meest nutteloze luxeartikelen. Omdat wij dit kunnen en het waard zijn. De basale natuurlijke primitieve problemen zijn hier al opgelost, omdat wij met zijn allen als mieren werken aan de gezamenlijke mierenhoop. Collectivistisch maar egoïstisch tegelijkertijd. Nogmaals, wij zijn geen haar beter als mens maar hebben een andere strategie. Een strategie waar je doorheen kan prikken als door een luchtbel. Alles wat belangrijk lijkt in dit westen is ook gewoon lucht.

 

Toch blijft het een feit dat de mensen buiten het westen van de wereld hun land vaak niet op de rails krijgen en deze geoliede machinewerking missen. Het efficiëntie niveau van het land blijft per saldo erg laag. Misschien een elite die zichzelf weet vol te proppen, maar daar blijft het bij. Vaak nog minder om de mensen in het eigen land gevend dan de buitenwereld. Wij westerlingen gaan daar met ontwikkelingshulp wel druppels op de gloeiende plaat gooien terwijl de inheemse elite daar onbezorgd en egoïstisch hoogtij viert en de druppels wegkaapt.

 

Ik zie een rapper op de televisie. De beelden werken absurd op mij in. Veel naakt met lege gebaren. Bling bling en opsmuk. De hedendaagse jongere in Nederland is in de ban van deze cultuur die het promoot te verlangen naar succes en geld zonder daar ook maar iets voor hoeven te doen. Nou ja, niets behalve het zwaaien van je met sierraden beplakte hand en het slaan van konten. Zo absurd dat ik ineens niet meer snap dat zoiets op de televisie gedraaid kan worden. Herhaling van woorden en beelden viert hoogtij in de clip. Dit schouwspel duurt zo lang dat ik het gevoel heb dat deze clip daar bewust op is samengesteld. Zoveel mogelijk die beelden en woorden herhalen tot indoctrinatie het logische gevolg zal zijn. Net als met reclames heb ik het idee dat er breinen zich bezighouden met het maken van deze zooi om zoveel mogelijk geld te slepen uit de psychologische werking van onze grijze massa. Mensen geestelijk met herhaling en oppervlakkige termen doodgooien zodat het hersenloze brein niets anders meer kan dan aannemen dat het goed en leuk is en aan deze hype wil meedoen.

 

Ik probeer een gesprek te volgen van een dronkaard, het gesprek is zo geestelijk arm en inhoudloos dat ik ervan schrik. Dit is een grap, dit kan die man niet zeggen. Sterker nog hij zegt met veel woorden eigenlijk niks. Ik begin een gesprek met mijn maat die net als ik onder de invloed is van cannabis, we snappen elkaar, sterker nog we snappen elkaar en de wereld nog beter. Zo kom ik aan het begin van een theorie die ik de resterende trip verder uitdiep.

 

Ik fiets naar huis en zodra ik alleen thuis ben gaat deze laatste gedachte zich steeds verder en in heftigere mate uitdiepen. Ik prop in mijn bed Infected Mushroom in mijn oren en ineens wordt alles heel helder en krijg ik liggend zelfs beelden in mijn trip. Deze ervaring is zo psychedelisch dat ik hem nog niet eerder heb meegemaakt. Ik besluit de gedachtes en beelden te volgen om ze vervolgens diezelfde nacht nog op te schrijven. Ze leken mij geniaal in deze nacht, nu nuchter en ze overtypend heb ik er alweer een ander gevoel bij.

 

Ik lag in mijn bed, luisterend naar ‘Willie Wartaal is een baas’ en begreep ineens dat dit nummer in eenzelfde staat in elkaar is gedraaid als de staat waarin ik mij nu begaf. Ik snapte het lied, het was mooi. Toen ‘Mella Mel’ begon te rappen over wiet en zijn afkomst zei hij iets over blanke mensen die hem niet begrepen en hij het hun verweet dat zij zeiden dat zijn leven en de bijbehorende staat van bewustzijn geen ‘echt leven’ was. Nu ik de lyrics opzoek heb ik dat gehaald uit dit zinnetje: ‘Hoezo in de Banne hebben wij geen leven?’ Bizar om terug te zien. Ik schakelde over. Never Ever Land- Infected Mushroom, deze muziek was gemaakt voor mijn staat van bewustzijn. Dat hoorde ik duidelijk.

 

‘None of this is real’ klinkt het hierna uit de speakers. De verschillende tonen zijn zo goed geprogrammeerd dat ik ze letterlijk systematisch mijn brein zie bespelen. Mijn brein wordt bespeeld door de tonen en daarmee mijn bewustzijn. Ineens begrijp ik de boodschap van dit nummer. Ons brein is de behuizing voor het waarnemen van de werkelijkheid. De werkelijkheid is maakbaar. Mensen worden afgehouden van middelen die de poorten van de verschillende werkelijkheden kunnen openen. Ons brein wordt vrij gehouden van dergelijke stoffen door de macht van de overheid. Stel dat we de poorten teveel zouden openen, dan werkt de mierenhoop niet meer. De staat van ons brein dat wij ‘nuchter’ noemen is nodig om van nut te zijn voor de samenleving. We worden dom gehouden. None of this is real…Bewustzijnsverruiming is verboden, enkel de vernauwende middelen zijn toegestaan als alcohol. Deze geestelijke behuizing kan geen kwaad, het vernauwd de mensen net als de dronkaard aan de bar. Die zal met alcohol in zijn bloed geen moeilijke vragen stellen, zich enkel tot het leven kunnen verhouden als een dier. Geen problemen in maatschappelijke structuren kunnen veroorzaken, als hij morgen na de roes zijn werk maar weer doet.

 

Ik kom tot het besef dat elke drugs haar eigen unieke signalen heeft. Unieke signalen tot een aparte werkelijkheidsbeleving, zij bepalen je frequentie van de werkelijkheid. Ik kan me voorstellen hoe het is om een junk te zijn. Elke dag te willen instellen op de realiteit en perceptie die hoort bij iets als heroïne. Niet meer terugwillen naar de ‘nuchtere’ realiteit.

 

Zo heeft ieder drugs haar eigen gebruikers die elkaar onderling als geen ander snappen en steunen. Iedere drugsgebruiker is deel van een aparte subgroep. De gebruikers delen de realiteit en werkelijkheidsperceptie die de desbetreffende drug hen geeft. Het is hun wereld en zei praten daarover en zoeken elkaar op in fysieke zin of in de zin als deze tripverslagen op een forum. Infect me, klinkt het nu door mijn speakers. De drugs vragen mij om mee te doen en dat ik aan hun de boodschap uitdraag die zij in mijn brein willen proppen. De drugs vraagt je in haar wereld te komen en waar te nemen.

 

Ik lig in bed en voel een aanwezigheid van iets, het lijkt alsof ik door mijn bed wordt geschud. Ik hoor weer die voetstappen naast me. Zou het een goddelijk wezen zijn die in deze realiteit van mijn drugs makkelijker contact zou kunnen zoeken? Ik spreid mij armen uit, er gebeurt niets. Ik stel me voor hoe eng het zou zijn schizofreen te worden en ineens het besef te hebben dat je kan praten en contact leggen met dingen en mensen die er volgens anderen niet zijn. Voor jou is dat da jou realiteit maar de buitenwereld verslijt je voor gek. Je wordt opgenomen en volgepompt met chemicaliën omdat jij dingen hoort en ziet die er niet zijn. Maar volgens wie? Volgens de mensen die jou realiteit niet snappen. Je bent zo voor eeuwig afgezonderd van de rest en iedereen kijkt op je neer. Dit terwijl jij gelooft in wat je meemaakt.

[Chaz 0]

Wow dude, wat een vet stuk... En wat je zegt klopt, ben nu redelijk high en snap je verhaal helemaal

 

Je laat het constructivisme als het ware buiten het constructivisme treden in je verhaal! Dat vind ik wel heel erg dope! Keep it up! Dit soort stukken lees ik zo graag als ik net een lekkere heb gerookt!

 

Gr. Chaz

 

Edit: Bedenk me net dat hoe ik dit verhaal heb begrepen ook weer helemaal geconstrueerd is door mijzelf. Ik interpreteer dit verhaal naar alles wat ik in deze wereld nuchter/high/dronken of compleet uit m'n dak heb geïnterpreteerd.. Hoe meer ik er over nadenk hoe meer mijn gedachten met elkaar in de knoop gaan liggen