allereerst, in elke groep zitten wel enkele rotte appels, maar dit is nog geen reden tot discriminatie
verder, wat betreft de samenvatting, gaat dit vooral over een mogelijk productie- en distributiesysteem voor cannabis. Ik bied hier ook geen pasklare antwoorden en geef alleen enkele mogelijkheden. Ik ga hier ook niet beweren dat alles wat ik geschreven heb juist is.
Alvast veel leesplezier!
Moet er ruimte komen voor een goed georganiseerd systeem voor het medicinaal gebruik van cannabis?
In dit hoofdstuk wordt getracht om een antwoord te bieden op de kernvraag, met name: Moet er ruimte komen voor een goed georganiseerd systeem voor het medicinaal gebruik van cannabis? Dit gebeurt op basis van nationale en internationale wetgeving, de literatuurstudie
naar internationale geregulariseerde systemen voor cannabis voor medicinaal gebruik en op basis van het empirisch onderzoek naar de mening van de gebruikers.
Om een antwoord op deze vraag te kunnen bieden, moet eerst en vooral een antwoord geboden worden op de vraag of een geregulariseerd systeem voor medicinale cannabis te verzoenen valt met de huidige nationale en supranationale wetgeving. Hiertoe werd in
hoofdstuk 1 onder meer de Belgische wetgeving met betrekking tot het (medicinaal) gebruik van cannabis overlopen. Op internationaal niveau werden de drugsverdragen van de Verenigde Naties besproken.
Hoewel het recreatief gebruik van cannabis door meerdere wetten, KB’s en circulaires uitvoerig werd geregeld, kent België het “medicinaal gebruik van cannabis” wettelijk gezien niet. Niettemin werd reeds in 1998 een Koninklijk besluit528 opgesteld dat verbiedt om
bepaalde psychotrope stoffen, waaronder THC, in of uit te voeren, te vervaardigen, in bezit te hebben, te verkopen of te koop te stellen, af te leveren of aan te schaffen zonder een vergunning. Bovendien is de vergunning beperkt tot wetenschappelijke en medische
doeleinden. Ten gevolge van dit KB werd in 2001 het Koninklijk Besluit tot bepaling van de voorwaarden voor het afleveren van geneesmiddelen die één of meer 'tetrahydrocannabinolen' bevatten, vastgelegd. In dit KB worden de voorwaarden vastgelegd, die de aflevering van geneesmiddelen op basis van THC bepalen. De therapeutische indicaties die in aanmerking komen, zijn misselijkheid en
malaise bij chemotherapie en radiotherapie, glaucoom, spasticiteit bij MS, het AIDS-wasting-syndroom en chronische pijnklachten (na het falen van andere pijnbehandelingen). Ten gevolge van de eerder strenge voorwaarden en het feit dat de medicatie slechts voor een beperkt aantal indicaties is toegelaten, is het gebruik van deze geneesmiddelen slechts beperkt ingeburgerd.
Op internationaal niveau is België onder meer gebonden aan de door de VN ingestelde drugsverdragen. In deze verdragen ligt de nadruk op het verbod op het niet-medisch gebruik en op de criminele bestraffing voor de productie van, handel in en het bezit van illegale
middelen. Vandaag vormt dit nog steeds de kern van de internationale drugswetgeving.
Het Eenvoudig Verdrag van 1961 inzake verdovende middelen bepaalt dat het bezit, het gebruik, de handel in, de distributie, de in- en uitvoer, de vervaardiging en de productie van verdovende middelen uitsluitend zijn toegestaan voor medische en wetenschappelijke doeleinden. Met dit verdrag werd onder meer toegegeven dat verdovende middelen in medische context onmisbaar zijn voor het verlichten van pijn en lijden. Cannabis en cannabishars komen zowel op Lijst I als op Lijst IV voor, waardoor de middelen zowel onder het standaard- als onder het zwaarste regime valt. Ten gevolge van Artikel 28 is ook Artikel 23 van toepassing, welke bepaalt dat iedere natie die cannabis wil kweken, verplicht is om
een of meerdere overheidsagentschappen op te richten ten behoeve van de controle op de cannabisproductie. Deze agentschappen staan onder meer in voor het toekennen van licenties aan kwekers. Verder zijn alle kwekers verplicht om hun totale oogst aan de organisatie te
leveren, die alles opkoopt en in ontvangst neemt. De overheidsorganisatie heeft en behoudt hierdoor het alleenrecht op de import, export, groothandel en het stockeren van cannabis.
Het Verdrag van 1971 inzake psychotrope stoffen voorziet in de regeling van de psychotrope stoffen, waaronder THC. Dit verdrag bepaalde dat voor psychotrope stoffen een minder strenge internationale controle moest gelden. De classificatie van de middelen is echter achterhaald en spreekt elkaar tegen. Enerzijds gold bij de classificatie in ’61 het “medisch nut” als belangrijkste criterium, en werden cannabis en
zijn hars geen therapeutische waarde toegekend. De bewijzen van de therapeutische waarde van cannabis zijn echter door tal van studies bewezen. Anderzijds valt cannabis onder het zwaarste regime, terwijl zijn belangrijkste bestanddeel, met name THC, een minder strenge
controle geniet. Bovendien wordt de zinsnede ‘medische en wetenschappelijke doeleinden’ niet verder gedefinieerd, waardoor er geen eenduidige interpretatie over bestaat. Ondanks deze onduidelijkheid, zijn de partijen verplicht om een juridisch kader op te stellen in het
kader van het medisch en wetenschappelijk gebruik.
Het Verdrag van 1988 tegen de sluikhandel in verdovende middelen en psychotrope stoffen heeft als belangrijkste doel de illegale handel tegen te gaan.
Het moge duidelijk zijn dat het gebruik van verdovende en psychotrope middelen in medisch of wetenschappelijk perspectief niet verboden is wanneer aan de gestelde voorwaarden wordt voldaan. Vandaag handelt België geheel volgens en binnen de bepalingen van de internationale VNverdragen.
Wanneer echter de regulering van de (medicinale) cannabismarkt beoogd wordt, zal eerst en vooral de nationale wetgeving moeten aangepast worden. Op deze manier wordt een juridisch kader gecreëerd ten behoeve van het medische en wetenschappelijke gebruik
van cannabis. Verder moet voorzien worden in de oprichting van één of meerdere overheidsbureaus, die instaan voor de controle.
In hoofdstuk 2 werden de verschillende verschijnings- en toedieningsvormen besproken, alsook de therapeutische toepassingen.
Van de verschillende manieren om cannabis te gebruiken, is het roken van marihuana de meest gekende manier is. Toch wordt deze manier in alle opzichten afgeraden. Het verdampen van cannabis blijkt veruit de gezondste manier om het middel in te nemen.
Cannabis heeft een breed variërende werking. Zo werd aangetoond dat afhankelijkheid en ontwenningsverschijnselen, aids en HIV, anorexia en cachexia, astma, artritis en reuma, constipatie en diarree, depressie, fibromyalgie, gastro-intestinale stoornissen (prikkelbare
darmsyndroom, colitis ulcerosa en de ziekte van Crohn), glaucoom; hypertensie, infecties en ontstekingen, insomnia en stress, kanker en chemotherapie, vrouwelijke kwaaltjes, migraine, neurologische stoornissen (dystonie, epilepsie, MS, ruggenmergletsels, het syndroom van
Gilles de la Tourette en de ziektes van Alzheimer, Huntington en Parkinson), pijn en pruritis baat kunnen hebben bij het gebruik van cannabis. Algemeen kan gesteld worden dat cannabis eetluststimulerend, anti-emetisch, analgetisch, anti-convulsief, sedatief en ontstekingswerend
werkt. Verder heeft het middel een invloed op het spijsverteringsstelsel, de bloeddruk, het afweersysteem, het zenuwstelsel, de intra-oculaire druk, de spieren, de motoriek en de hormoonwerking. Daarnaast zou cannabis antineoplastische (tumorreducerende)
eigenschappen bezitten.
Voor de meeste aandoeningen en ziekten geldt echter dat de behandeling met cannabis of cannabinoïden veelal slechts symptomatisch is. Hoewel voor sommigen cannabis een bijna miraculeuze verlichting teweegbrengt waar andere middelen falen, helpt het niet bij iedereen
en geneest het geen ziekten. Dit is tevens de reden dat voor bepaalde aandoeningen bijna geen wetenschappelijke evidentie aanwezig is. Voor andere ziektebeelden is dan weer ruimschoots aangetoond dat cannabis effectief werkzaam is. Cannabis blijkt geen wondermiddel te zijn. Toch was het feit dat een patiënt echter beweert baat te hebben bij cannabis voor een bepaalde aandoening, op zich al voldoende om deze te
vermelden.
Vandaag hebben reeds verschillende landen actie ondernomen om patiënten met bepaalde aandoeningen in staat te stellen om gebruik te maken van marihuana. In hoofdstuk 3 werd de situatie in Nederland, Canada, de Verenigde Staten en Groot-Brittannië besproken.
Nederland is, door de voorwaarden van het Enkelvoudig verdrag van de Verenigde Naties na te leven en een overheidsorganisatie op te richten, één van de weinige landen die medicinale cannabis kan en mag produceren en distribueren. Het land heeft hiertoe bovendien de
nationale Opiumwet aangepast, waardoor een juridisch kader ontstond voor het medicinaal en wetenschappelijk gebruik van cannabis. Hierdoor genieten telers en verdelers bovendien rechtszekerheid. De productie wordt uitbesteed aan gespecialiseerde privébedrijven, die
ervoor zorgen dat alle stappen in het proces volledig gestandaardiseerd verlopen. Bovendien worden aan het productieproces zeer hoge eisen gesteld, waardoor de cannabis van hoogstaande kwaliteit is. De geoogste cannabis wordt daarnaast ook onderworpen aan
grondige kwaliteitscontroles in officiële laboratoria. Om het product langer houdbaar te maken en mogelijke ziekteverwekkers uit te roeien, wordt het tevens doorstraald met behulp van gammastralen. Uiteindelijk zal de cannabis verpakt worden in potjes van 5g en verdeeld
worden onder de apothekers, waar de medicinale gebruiker terecht kan. Men kan enkel cannabis kopen wanneer men een voorschrift van een arts of specialist kan voorleggen. Hoewel elke stap van teelt tot gebruiker wordt uitbesteed, blijft het Bureau voor Medicinale
Cannabis de controle behouden.
In Canada werd het gebruik van cannabis voor medicinale en wetenschappelijke doeleinden vastgelegd in de MMAR of Medical Marihuana Access Regulations. Hiertoe worden de aandoeningen en symptomen, die door Health Canada zijn goedgekeurd voor de toepassing
van medicinale cannabis, onderverdeeld in drie categorieën. Patiënten die lijden aan één van deze ziektebeelden, kunnen, mits het deskundig oordeel van een geneesheer, een aanvraag doen voor een MMAR vergunning. Met deze vergunning hebben zij de mogelijkheid om een
bepaalde hoeveelheid cannabis te bezitten (met een ATP of “authorization to possess”), en eventueel zelf te kweken (met een LTP of “license to produce”). In dit laatste geval kan men zaden kopen bij hetzelfde bedrijf dat instaat voor de productie van marihuana, met name
Prairie Plants System Incorporated. Het productieproces situeert zich in ondergrondse groeikamers en gebeurt volledige gestandaardiseerd. Men houdt zich aan het concepten van kwaliteitszekerheid, waardoor de kwaliteit de eisen haalt voor het gebruik voor medische
redenen. De cannabis wordt tevens consistent gecontroleerd op kwaliteit, met inbegrip van de samenstelling en aanwezigheid van ongewenste stoffen. Uiteindelijk staat het bedrijf ook in voor de doorstraling van de marihuana. Patiënten kunnen rechtstreeks bij het teeltbedrijf
bestellen, waardoor nagenoeg geen sprake is van enig distributiesysteem.
Health Canada biedt patiënten tevens de mogelijkheid om een vertegenwoordiger aan te stellen of een partnerschap aan te gaan met officieel door Health Canada aangestelde kwekers. Beide soorten kwekers moeten in het bezit zijn van een “license to produce”.
In de Verenigde staten is marihuana op federaal niveau in alle opzichten nog steeds illegaal. Toch hebben reeds verschillende staten een nieuwe wet vastgelegd die voorziet in de mogelijkheid om patiënten met bepaalde aandoeningen de toelating te geven om marihuana te
bezitten voor persoonlijk medicinaal gebruik. Reeds zestien staten en het District of Columbia hebben het medicinaal gebruik van cannabis gelegaliseerd. Hierbij worden bepaalde toelatingsvoorwaarden gesteld en worden bepaalde manieren van toegang tot het middel toe.
In elk van deze staten, met uitzondering van California, is een doktersverklaring noodzakelijk, waarin de aanbevelende arts verzekert dat de patiënt lijdt aan een zware medische aandoening. Elke staat voorziet in zijn wet kanker, AIDS, epilepsie of gelijkaardige aanvallen,
Multiple Sclerose of aandoeningen met gelijkaardige spierspasmen, en bijna alle staten nemen ook zware pijn en erge misselijkheid op (met uitzondering van New Jersey en Washington DC). Behalve in Washington ontvangt de patiënt na aanvraag, en goedkeuring ervan, een identificatiekaart. In de meeste staten is het toegestaan om zelf een beperkte hoeveelheid cannabis te kweken. Daarnaast zijn in Washington DC, Arizona, Colorado, New Mexico, Maine, Montana, Rhode Island en New Jersey verschillende door de staat geregistreerde
verdeelpunten voorzien en telt California honderden van deze verdeelpunten of “dispensaries” van marihuana voor medicinaal gebruik.
Maryland is een uitzondering. Deze staat heeft immers maar een beperkte wet, die geen criminele straffen voorziet voor patiënten die minder dan 28 gram marihuana bezitten. Er wordt in geen enkel opzicht voorzien in distributie van cannabis.
Geen van de staten heeft voorzien in een overheidsagentschap zoals voorzien in de VNverdragen.
In het Verenigd Koninkrijk is, door de Misuse of Drugs Act van 1971 een sleutelrol in het drugslicentiesysteem toegekend aan de Minister van Binnenlandse Zaken. Hoewel alle stoffen die opgesomd worden door deze wet in se verboden zijn, kan het zijn dat het toch toegelaten
is om sommige van deze middelen te produceren, bezitten of verhandelen. De middelen die hiertoe een vergunning krijgen, worden sinds 2001 vermeld in de Misuse of Drugs Regulations. Over de status van cannabis is veel over en weer gediscussieerd. Toch is de
status van cannabis anno 2011 nog steeds illegaal, zelfs in het kader van medisch gebruik of wetenschappelijk onderzoek. Ondanks dit gegeven, kreeg het bedrijf GW Pharmaceuticals het exclusieve recht om onder meer te werken met synthetische cannabinoïden. Op deze manier werd het geneesmiddel Sativex ontwikkeld. Hoewel het middel in eerste instantie enkel bedoeld was voor export, werd het in 2010 dan toch goedgekeurd als medicijn op voorschrift. Het is echter enkel bedoeld in de behandeling van spasmen ten gevolge van Multiple
Sclerose. Vandaag wordt door velen luidop gesteld dat het Britse drugbeleid met zijn ‘War on Drugs’ heeft gefaald.
Ten slotte werd in het kader van het onderzoek bij een tiental medicinale cannabisgebruikers een semigestructureerd kwalitatief interview afgenomen. Er werd gepeild naar hun gebruik en ervaringen, en naar hun mening over het ideale systeem voor de productie en distributie van
cannabis voor medicinale redenen.
De antwoorden met betrekking tot hun gebruik, bevestigen de resultaten van de literatuurstudie. Zo is de werking van cannabis zeer breed en wordt het middel voor tal van aandoeningen gebruikt. Het wordt vooral gebruikt in de bestrijding van pijn van allerlei aard,
heeft tevens een fysiek en/of mentaal ontspannende werking en is een geliefd middel om beter te kunnen slapen. De reden waarom gegrepen wordt naar cannabis als therapeutisch middel is inderdaad omwille van de vele bijwerkingen van standaardmedicatie of omdat de traditioneel
voorgeschreven geneesmiddelen niet of niet afdoende werken. De respondenten zijn tevens bekend met verschillende manieren van inname. Waar praktisch iedereen begon met het roken van marihuana of hasj, zijn velen hiermee gestopt. Bijna iedereen was het er over eens dat het
verdampen van cannabis de gezondste manier is. Geen van allen had ervaring met geneesmiddelen op basis van THC. Uit de resultaten blijkt bovendien dat medicinale gebruikers over het algemeen goed in staat zijn om hun gebruik te controleren. De gebruikers
voorzien grotendeels in hun gebruik door zelf te kweken. Wanneer dit niet voldoende is, zijn vrienden de voornaamste afnamebron. De ervaringen zijn veelal positief. Toch werd melding gemaakt enkele negatievere momenten. Deze zijn zeker niet allemaal het gevolg van het
gebruik zelf. Slechte ervaringen waren immers ook een (on)rechtstreeks gevolg van het huidige cannabisbeleid.
Medicinale gebruikers van cannabis pleiten allen voor een legalisering van zowel productie als distributie van cannabis voor medicinale redenen. Hierbij moet een ondubbelzinnig en duidelijk wettelijk kader voorzien worden die beide delen reguleert. Op die manier zullen
meer patiënten gebaat zijn, zullen er bijgevolg minder doktersbezoeken zijn en zal het geneesmiddelengebruik dalen. Bovendien zullen minder personen hun toevlucht zoeken in alcohol en andere drugs, waardoor er minder drugsgerelateerde doden zijn. Daarnaast wordt
het drugstoerisme naar Nederland een halt toegeroepen en zal de geldstroom in België blijven. De cannabismarkt wordt bovendien minder interessant voor criminelen, er kan gemakkelijker aan research gedaan worden en ten slotte wordt een hele nieuwe sector gecreëerd met een
overvloed aan werkgelegenheid en belastingsinkomsten.
Algemeen moet bij het productieproces gelet worden op de standaardisatie van dit proces, de veiligheid en kwaliteit. Omwille van het feit dat voor elke aandoening slechts bepaalde soorten werkzaam zijn, moet ruimte voorzien worden om verschillende soorten te kweken,
met elk hun eigen samenstelling en sterkte. Ook deze factoren moeten gecontroleerd worden. Er moet op een ecologische methode gekweekt worden, en moeten verontreinigende stoffen ten alle tijde vermeden worden. De overheid staat in voor de controle van de kwaliteit, gaat
fraude en zwarte marktpraktijken tegen en zorgt ervoor dat de winstfactor beperkt blijft. Doorstraling van het middel hebben de gebruikers liever niet, aangezien dit een smerige bijsmaak geeft. Kwekers moeten steeds in het bezit zijn van een vergunning, uitgeleend door
de overheid. Volgens de respondenten kan medicinale cannabis op drie manieren geproduceerd worden, met name in cannabis clubs, door privébedrijven of door de patiënt zelf. Patiënten die zelf kweken (eventueel onder toezicht van de cannabisclub) moeten in het
bezit zijn van een medisch attest van hun huisarts. De cannabisclubs zouden enkel toegankelijk zijn voor leden en bieden de mogelijkheid om zelf (thuis) te kweken, in groepsverband te kweken en te laten kweken, waarbij regelmatig gecontroleerd wordt op brandveiligheid, kwantiteit en kwaliteit. Naast een praktisch gedeelte zou eveneens plaats moeten zijn voor een educatief gedeelte, een administratief en medisch gedeelte. Thuiskweek op enkelvoudige basis is enkel toegelaten voor medicinale gebruikers, die tevens een medisch attest en een kweekvergunning moeten bezitten. Met een pasje kunnen zij in speciaalzaken terecht voor het nodige materiaal. De overheid kan ook bij de mensen thuis controles uitvoeren, en met name op de (brand)veiligheid. Gebruikers zullen aan hun teelt voor eigen gebruik immers geen verontreinigende stoffen toevoegen. Ook de kwaliteit zal vrij hoog zijn. Er moet echter wel gecontroleerd worden op de geoogste kwantiteit. Deze controles moeten uitgevoerd worden door een ambtenaar van de overheid en zouden een paar keer per kweekcyclus moeten gebeuren. Wanneer men niet zelf kweekt, is er nog de mogelijkheid van de productie door privébedrijven. Hierbij gebeurt de productie volledig gestandaardiseerd en op een ecologische manier, waarbij tevens gestreefd wordt naar het produceren van cannabis van een hoogwaardige kwaliteit. Ook hier gebeurt de eindcontrole door de overheid. In professionele laboratoria wordt kwaliteit van de cannabis getest, evenals de aanwezigheid van verontreinigende middelen.
Wat betreft de algemene eisen voor een distributiesysteem, moeten de verkooppunten van cannabis hiertoe een vergunning hebben en moeten de patiënten, die cannabis willen kopen, in het bezit zijn van een medisch attest of persoonlijke gebruikerskaart. Wanneer men niet in
staat is om zich naar een voorziening te begeven of om zelf cannabis te kweken, moet ook een vertegenwoordiger cannabis voor de patiënt kunnen kweken of kopen. Om deze vervolgens te kunnen verkopen aan de patiënt, moet voorzien worden in een vergunning om cannabis te
kunnen verdelen. In de voorzieningen voor de distributie van medicinale cannabis moeten de verschillende soorten voorgesteld worden met de vermelding van de samenstelling en sterkte, en voor welke aandoening de soort werkzaam is. Ook hier moeten regelmatig controles
gehouden worden door de overheid, om onder meer fraude tegen te gaan. Mogelijkheden voor de distributie zijn via de apotheek, via speciaal daartoe opgerichte verdeelpunten of via de cannabisclubs. Bij deze twee laatste zou tevens een ruimte voorzien moeten worden om
plaatselijk te consumeren. In de cannabisclubs is er slechts sprake van distributie voor die leden die gevraagd hebben om voor hen te kweken. In de apotheek kan men terecht wanneer men een voorschrift heeft van de arts. Er zou bovendien slechts één arts per stad worden
aangesteld die verantwoordelijk is voor het voorschrijven van cannabis, om meerdere voorschriften te vermijden. De aanvoer van cannabis wordt via strikte afspraken voorzien door de privébedrijven, net zoals bij de “Medical Marihuana Shops”. Deze speciaal voor de
verkoop van medicinale cannabis opgerichte verdeelpunten zouden een plaats kunnen krijgen in elk dorp. Bovendien zouden de deuren sterk beveiligd moeten zijn om diefstal tegen te gaan. Deze gaan slechts open op vertoon van de gebruikerskaart.
Wanneer een samenvatting gemaakt wordt van de buitenlandse systemen voor de regulatie van medicinaal cannabisgebruik en de voorstellen van de medicinale cannabisgebruikers, vallen meteen enkele zaken op. In de evolutie naar een geregulariseerd systeem voor het
medicinaal gebruik van cannabis in België, moet hier dan ook zeker rekening mee gehouden worden.
De nationale wetgeving moet in die zin aangepast worden dat de productie en distributie van cannabis voor medisch gebruik en wetenschappelijk onderzoek legaal wordt. Om in orde te zijn met de internationale regelgeving moet deze wet voorzien in de oprichting van één of meerdere overheidsbureaus, die instaan voor de controle op het productie- en distributieproces. Daarnaast moeten bepalingen voorzien worden die vastleggen wie mag kweken, hoe het productieproces moet verlopen en welke eisen aan de kwaliteit moeten gesteld worden. Er moet tevens vastgelegd worden welke voorzieningen instaan voor dedistributie van de cannabis en hoe de distributie moet verlopen. Er moet in de wet ook een bepaling voorzien worden voor de vergunning voor zowel de productie als de distributie. Ook de gebruiker moet volgens deze wet een medisch attest en/of vergunning bezitten. Daarnaast moet elke gebruiker geregistreerd worden. In de wet mag een aanzet gegeven worden tot een beschrijving van de aandoeningen en symptomen die baat kunnen hebben bij het gebruik van cannabis. Deze opsomming mag echter niet limitatief zijn. Er wordt immers nog steeds nieuw bewijs gevonden dat cannabis nog voor andere ziektebeelden werkzaam is. Bovendien wordt op deze manier ook aan de artsen de vrijheid gegeven om cannabis voor te schrijven in andere gevallen, waarvoor zij cannabis een geschikt middel achten. Er kan eventueel een database aangelegd worden, waarin alle mogelijke symptomen en ziekten worden opgenomen. Het productieproces moet volledig gestandaardiseerd verlopen, en eventueel volgens internationale richtlijnen. De cannabis moet gekweekt worden op een ecologische manier en mag geen verontreinigende middelen, zoals bestrijdingsmiddelen en zware metalen bevatten.
Bovendien moeten verschillende soorten gekweekt worden, aangezien elke soort slechts voor bepaalde aandoeningen werkzaam is. Er moet tevens voor gezorgd worden dat de cannabis voldoet aan de hoge farmaceutische kwaliteitseisen.
Zowel het productieproces als het eindproduct staan onder controle van de overheid. In labo’s moet de sterkte en samenstelling van de cannabissoorten geanalyseerd worden en de kwaliteit getest worden. De overheid moet bovendien toezien op het gehele productieproces en de winstfactor beperken.
De productie van cannabis kan op verschillende manieren gebeuren, en de ene manier sluit de andere manier niet uit. Canada geeft hierbij nagenoeg het perfecte voorbeeld van hoe meerdere productiesystemen naast elkaar kunnen bestaan. Een eerste manier is het kweken in
de zogenaamde cannabisclubs. Hier wordt aan personen met medisch attest en vergunning de mogelijkheid geboden om zelf (thuis) te kweken, in groepsverband te kweken en te laten kweken. Naast een praktisch gedeelte zou eveneens plaats moeten zijn voor een educatief, een
administratief en medisch gedeelte. Thuiskweek mag enkel toegestaan zijn voor medicinale gebruikers, die tevens een medisch attest en een kweekvergunning moeten bezitten. Met een pasje kunnen zij in speciaalzaken terecht voor het nodige materiaal. Met name hier moet de
overheid toezien op de (brand)veiligheid en de kwantiteit. Tenslotte kan de productie ook gebeuren in privébedrijven. In dit geval zou de cannabis na de teelt en nodige controles nog doorstraald kunnen worden met gammastralen, teneinde vroegtijdig bederf tegen te gaan en
de houdbaarheid te verlengen.
De distributie verloopt idealiter via door de wet ingestelde verdeelpunten, zoals apothekers en “Medical Marihuana Shops”. Deze verkooppunten moeten de nodige vergunning hebben en tevens controleren of de kopers het nodige medisch attest of de nodige vergunning
bezitten. De verschillende soorten moeten voorgesteld worden met de vermelding van de samenstelling en sterkte, en voor welke aandoening de soort werkzaam is. Er moeten tevens regelmatig controles gehouden door de overheid.
Ook hier kunnen verschillende systemen naast elkaar bestaan. In de apotheek kunnen gebruikers voorverpakte hoeveelheden kopen, mits zij een voorschrift van hun arts en een vergunning voor het bezit van cannabis voor medicinale redenen kunnen voorleggen. In de
“Medical Marihuana Shops”, verdeelpunten speciaal voor medicinale cannabis, worden de verschillende soorten cannabis pas op vraag verpakt. De gebruikers kunnen zelf een bepaalde hoeveelheid vragen. Ook hier moeten zij hun vergunning tonen. Beide distributiesystemen
worden, middels strikte afspraken, bevoorraad door de privébedrijven. In het geval van cannabisclubs en thuiskweek is (nagenoeg) geen distributie nodig.
Het mag duidelijk zijn dat geen enkel buitenlands systeem perfect is, en dat ook medicinale gebruikers een beperkte visie op het probleem hebben. Toch kan gezegd worden dat in België zeker de ruimte is voor een goed geregulariseerd en georganiseerd systeem voor de productie
en distributie van cannabis voor medicinaal gebruik.
Voila, khoop dat jullie er iets aan hebben :-)
groetjes
