Search the Community

Hallo allemaal, ik heb 2 vragen over hoeveelheden Ik haal altijd bij dezelfde mijn wiet, en dat is dan per gram. Nu hoor ik altijd mensen over 'vijfjes' en 'twaalfjes' en zo, en ik begrijp dat dat dat de prijs is die je betaald voor het gewicht in het zakje. Mijn vragen zijn: - Hoeveel gram zit er ongeveer in een vijfje (ik weet dat sommige soorten duurder zijn als andere soorten, maar kan iemand een ruwe schatting maken)? - Iemand zei laatst tegen me dat een twaalfje hetzelfde gewicht heeft als een vijfje, maar dat de wietsoort duurder is en dat daardoor de prijs hoger is. Dit klonk een beetje vreemd, zit er niet gewoon meer gewicht in een twaalfje dan een vijfje, en dat het daardoor duurder is? Internet is verder een beetje vaag over deze dingen. Alvast bedankt, MrLarkAx

Beste mensen, Toen ik vroeger naar de coffeshops ging toen ik zelf nog smoorde zocht ik altijd bluecheese. Deze soort kwam ik bv tegen in; maastricht een shop recht over de 2 boten. en in Amsterdam. Als ik achteraf zaadjes zocht om zelf zo een plantje te zetten heb ik dit echter nooit gevonden. Ik vroeg een man uit zijn kweekshop er achter nadat hij zijn lijst zaadjes had getoond en die was er verdomd van overtuigt dat dit niet bestond, mijn leveranciers uit holland hadden er zelf nog nooit van gehoord,... Dus nu vraag ik mij af hoe zo een neem in meerdere coffeeshops terecht is gekomen als er geen zaadjes van bestaan. Mvg. Kabouterflik

Verzeihe wenn mich die Fälle fehlern Ik geef toe - deze is erg algemeen en vindt elk jaar wel ergens, op een-of-ander oord waar toeristen komen, plaats. Het enige dat je werkelijk nodig hebt, is een buitengemeen domme oetlul van formaat. Gelukkig is zo'n exemplaar wel in elke nationaliteit te vinden - deze kwam uit Duitsland en had nog een paar vrienden meegenomen ook. Voor het lezen van deze ervaring is dus enige kennis van het Duits vereist; gelukkig is deze kennis bij mij zowel als Sandy ruimschoots aanwezig en dat weten wij ook van elkaar. Degenen, die hun Duits toch vooral geleerd hebben van de specificke Duitse filmproducties die de jaren '70 hun cachet gaven, zullen bemerken dat zij aan deze specificke kennis ruimschoots genoeg hebben voor dit onderwerp. Aber verzeihe wenn mich die Fälle fehlern- Wie is Sandy? Sandy is het prototype van wat wij rokers een"Coffeeshop-Babe" noemen. Deze soort kent enkele phenotyperingen in blond, amber en bruinharig, maar paars en/of roze komt zeker ook voor (ik moet het voor dit forum toch enigszins begrijpelijk maken). Sandy is blond. Sandy heeft geen beha nodig want ze zijn daar stevig genoeg voor. Dat weet Sandy ook dus kleedt zij zich daarnaar. Haar uitstraling: Been there, done that, got the t-shirt. Vandaar haar standaard-outfit, des zomers - Enter: drie jonge heren, oosterburen van het luidruchtige,opgeschoten soort, bestellen in het Engels. Altijd leuk om te horen, Duitsers die Engels spreken, dus ik blijf nog even staan. Toevallig sta ik beneden; mijn domein, de hasjbalie op de eerste, kan ik wel even verlaten tijdens een stil moment. Strategisch op de hoek van de koffiebalie gepositioneerd, kan ik prima verstaan waar de heren aan de balie het over hebben. Sandy stond in een nog betere positie om het ook goed te kunnen verstaan, wat zij te melden hadden terwijl zij hun bestelling gereed maakte. Mensch...hast du die Titten gesehen? -Aber was von den Arsch? Wass soll mann machen mit so 'ne Schlampe? (gelach) Op dit moment ben ik alleen maar blij dat Jorrit hier niet bij staat. Want Jorrit is het prototype Vriendje-van-een-coffeeshopBabe; hele aardige jongen die echter vijf keer sterker wordt als hij boos is - en dan is hij nog niet kwaad hè, over kwaad heb ik het dan nog niet eens. Volgens mij heb je fans, zeg ik maar eens tegen Sandy. Aber ruhig erstens mal die Titten anfassen... -Mensch, bist du krank? Anfassen? Absaugen soll sie! Samenschlucken! (hard gelach) Sandy snijdt met een stalen smoel en een vol-ko-men neutrale blik nog een sinaasappeltje doormidden. Ook ik begin er nu bepaald lol in te krijgen. Op droge toon informeer ik haar dat hij zich zojuist hardop afvroeg, of ze wel van een vanille-milkshake zou houden. Ze kijkt me even aan met die onovertreffelijk neutrale blik, sluit voor een seconde de ogen - en draait zich om naar de sinaasappelpers. -Und dann die nächste, im Arsch und dann richtig rammeln! (keihard gelach) En die andere wil graag een potje met je dammen, zuig ik nog even door. Thank God for mirrors behind barcounters, nu kan ik toch nog oogkontakt maken en eindelijk lukt het me. Snel slaat ze haar ogen neer maar het is te laat. Slechts een licht schokschouderen is te zien, haar ritmisch door de neus uitgeblazen stoten lucht kundig gecamoufleerd door het doordringende gegier van de sinaasappelpers. Nu recht zij dan toch de rug, draait zich om en heeft alles weer op z'n plek. Stalen smoel: check.Waarna zij de heren dan toch eindelijk eens gaat toespreken. Hier heb ik lang op gewacht. Ja - zij doet het daadwerkelijk, in haar beste accentloos Duits: Dass wird im Total, mal sehen, drei mahl ein fünf-und-siebzig, mach ich dass richtig? Ja - Fünf Gulden fünf und zwanzig bitte. Und wenn Sie mal etwas zu rauchen brauchen, ist hier neben mich meine geachte Kollegen, der sogar nog viel besser Deutsch versteht wie ich - so verzeihe wenn mich die Fälle fehlern. (doodse stilte) Ik hoop wel dat ze op tijd weg zijn, vóór Jorrit komt, verzucht ze enige minuten later. Degene met de grootste bek is inmiddels voor haar uit het zicht verdwenen; hij zit in elkaar gedoken op de voetsteun van de bar, pal bij mijn hoekje. Zodoende heb ik goed zicht op de huid achter zijn oren, die nu toch een onrustbarende tint richting paars begint te vertonen. Nu besluit ik zelf in te grijpen en in mijn beste accentloos Duits spreek ik de heren toe: Seg, eh mijnne herre, wird es nog was gekaupft oder ist es wegwese hiero? Waarna zij toch maar snel het hazenpad kiezen. Wat ben JIJ on-ge-loof-lijk goed zeg, deel ik Sandy mede. We gieren het beiden uit en moeten elkaar daarbij ondersteunen om niet om te vallen. En met haar, ondersteund in mijn armen, dan pas, dan pas komt Jorrit binnen. To gay or not to gay Komen er twee homo's aan de bar...een begin van een mop, meestal. Voor mij dagelijkse praktijk want in dezelfde straat zitten enkele gay-bars, om de hoek nog een paar...een gemixt publiek dus - en altijd gezellig met die gasten want homo's, ik blijf erbij, homo's weten wat feesten en uitgaan is. Deze twee zijn stilletjes, gedragen zich besmuikt en lichtjes gespannen. Tijd voor een vette ZeroZero dacht ik zo - en ja hoor, dat helpt. Ze hangen al wat meer aan m'n balie, beginnen wat tegen me te kleppen in een soort van SlavischEngels en ik klep vrolijk terug in Duitserdams. Maar wat willen ze nou eigenlijk? Er wordt op een ei gebroed of ze kunnen het niet kwijt, één van de twee. Pssspssspssss doet de één bij de ander in het oor en dan komt het grote woord eruit. Do I know some nice bars in this area? Yeah sure, zeg ik. Het zit hier vol met homobars, om de hoek, hier in de straat, maar die om de hoek zijn wel goeie tenten. Bij beide heren valt hun bek open en blijkt deze goed gevuld met tanden. Hoe ik erbij kom dat ze homo zijn, oké ze zijn het dan wel maar hoe kan ik dat zien? Volgt een compleet verhaal over de onderdukking van gays in Roemenië en hoe goed ze dat verborgen weten te houden en dan nu dit...? Ja eh sorry jongens maar ik zag aan jullie dat jullie gay waren dus dacht ik dat het om gaybars ging... - Ja, nee, dat is zo - ging het ook om maar we zien er toch niet gay uit of zo, we verbergen het toch goed? Nou, zeg ik, dat hoef je in Amsterdam niet te verbergen, As long as you don't start sucking eachother's dick in the street, you're gonna be okay, hoor. Ach - krijgen ze nog rooie oortjes van ook. Niks gewend, dat wordt wat met die doorgewinterde nichten die ik anders altijd aan m'n bar krijg voor een voorgedraaide. Als die zo'n stel in handen krijgen in zo'n gaybar...gayaiaiai... Als ik gewild had, had ik dat diezelfde avond nog kunnen meemaken. Vooral die ene links, is toch wel zwaar onder de indruk van het feit dat ik zó maar kan zien, aan hem, dat hij van mannen houdt. Wellicht is hij van nog meer onderdelen zwaar onder de indruk, want daar gaat hij weer...pssspssspsss in het oor van vriendlief en jahoor...ik heb weer eens sjans van een homo. Heeft iets te maken met levensverhaal en zo, weidt ik verder niet over uit. Bedoeling is in ieder geval, dat ik dus die avond mee ga naar die gaybar. Althans, dat stelt links dus voor aan rechts, maar als rechts hem antwoordt, geeft hij mij exact een eendere ervaring terug, zoniet een koekje van eigen deeg. Want hij heeft volkomen gelijk en laat mij op mijn beurt met m'n bek vol tanden staan als hij zegt: Oh no - he's not coming. He's got a kid at home, you can see that - Niet alleen voor schakertjes Niet iedereen is bekend met het edele schaakspel. Soms weet men weliswaar de zetten die hun oom Wim hen geleerd heeft destijds, maar zijn zij nooit gegrepen door het schaakvirus. Degenen die wel aan dit virus ten prooi zijn gevallen, weten dat het bepaald geen saai spelletje is. Ik heb mij erbij bescheurd, diep geschaamd, laten vernederen en onvergetelijke triomfen gevierd. Regelmatig zat ik met een bonzend hart en natte handjes, gebogen over een kritieke stelling. Meestal kwam ik daar dan nog uit ook en al snel verwierf ik onder m'n schaakmakkers in de shop de bijnaam De Kakkerlak: onverwoestbaar en kruipt overal doorheen. Deze bijnaam werd echter al spoedig vervangen door een nieuwe, die één der makkers, Bennie, riep toen ik binnenkwam: Heeeee VinniVidiVici - hetgeen ik maar eens onthouden heb. Een spelletje schaak wordt gespeeld op een bord met 64 zwart/witte velden, door twee tegenstanders die ieder met 16 zwarte of witte stukken spelen. Doel is, de vijandige koning gevangen te nemen, mat te zetten. Ieder stuk kent echter zijn eigen handel- en wandelwijze, hetgeen de strijd op 64 velden gecompliceerd en onvoorspelbaar maakt; in alle opzichten gelijkend op Het Leven. Een spel kan uren duren, maar ook binnen een halve minuut verloren worden, zeker als je er pas mee begint. Iedereen, ook niet-schakers, heeft wel eens van het herdersmatje gehoord, waarbij het na vier zetten afgelopen is. Maar er is nog een snellere manier. De baas vindt het stil op maandagavond; ik weet daar wel wat op. Een schaaktoernooi, verspreid over vier weken met een eind-finale avond zou de omzet toch wat moeten opkrikken? Zo gezegd, zo gedaan en op de finale-avond zit ik in de halve finale met Willieboy, een in de jaren 70 blijven steken weet-je-wel vogel met het laatste tandartsbezoek duidelijk in voornoemd decennium. Maar dat hij de halve finale heeft gehaald zullen we weten want hij schaakte hoog hoor, vroeger. Clubs en zo en over het koningsgambiet hoefde je hem niets te vertellen. Wat hem nog niet duidelijk is, is het feit dat je in een Amsterdamse Cs nooit maar dan ook nooit hoog van de toren moet blazen. Het wordt, en plein publique met een mannetje of twintig om ons heen, geen koningsgambiet. Want ik open door de pion voor mijn koning twee zetten naar voren te doen. Standaardzetje. Een ongebruikelijk antwoord volgt; hij zet de pion NAAST de koning één zet naar voren. Gefluister bij de omstanders. Tweede zet van mij: nog maar es één of andere pion naar voren, pak 'm beet, die voor de koningin dan maar. Tweede zet van hem doet bij iedereen, mij incluis, de bek openvallen. De pion voor het paard zet hij twee velden naar voren, daarmee een doorgang makend voor mijn koningin. Die hoef ik alleen nog maar schuin naar voren te bewegen, helemaal tegen de rand van het bord. De zwarte koning staat nu reeds reddeloos verloren; er kan niets meer tussen geplaatst worden. Mat in drie zetten. Ja - probeert Willieboy zich er nog uit te lullen, m'n koningsgambiet kwam er niet helemaal uit. Waarop schaakmakker Cas, altijd stil maar als hij wat zegt luistert men, het geheel afmaakt met de woorden: Nee Willieboy, dat was geen koningsgambiet. Dat wordt een narrenmat genoemd. Het kan nog leuker, maar daar moet je wel wat voor doen. Je moet goed tegen je verlies kunnen, bijvoorbeeld. Aan mijn balie zit een Amerikaan, Harry. Veel vaste one-liners en versleten life-experiences debiterend, komt hij al snel velen de strot uit. Mijn probleem is, dat ik graag met hem schaak want ik verlies veel van hem - en leer dus veel van hem. Maar ja, die grote bek hè - waarvan ik al zei dat je die dus noooooit moet opzetten in een Amsterdamse shop. Goed, toch doen hè. En nog een overtreding van een regeltje, zo één die je in Het Leven ook al-tijd de das omdoet en op het schaakbord eveneens: onderschat nooit je tegenstander. You didn't see that one coming, did you now, Vinni? Let's boldly go where no-one has gone before! Givin' em away for free now, Vinni? Ever heard the story of the donkey and the stone, Vinni? May the force be with you. I'll take that queen than, you're not using it, are you, Vinni? Etcetera etcetera, maar toch komen Cas en Timmie er maar even bij zitten als ik het tweede spelletje ook verlies. Weer komt hij met een openingstruuk die ik nog niet ken en al snel sta ik op een paard achterstand. Nu moet ik dus gaan uitkijken dat hij niet dreigt met die pion links dus als ik daar nu mijn paard zet, zo, dan kan hij dat niet meer doen GODVERKUT pakt-ie weer m'n koningin!!! Cas en Timmie gaan er aan weerszijden eens lekker voor zitten - zo zijn mijn makkers dan ook wel weer - om de derde afslachting van Vinnividivici te aanschouwen. Harry zit er, met deze materiële voorsprong, bij als Ceasar, terugkerend in Rome vanuit GermanIë. Op zijn kruk, armen over elkaar in de rondte kijkend, komen er nu dingen uit als: Yeah, he's learning chess, i'm the teacher so to speak. May the force be with you. Me - I'm in charge of placing the checkmates . Positioneel bevindt zijn koning zich echter aan de zijkant van het bord. Zelfs niet-schakertjes begrijpen dan, dat dat niet veilig kan zijn, met een stuk waarvan het de bedoeling is, dat gevangen te zetten. Aan de zijkant kun je niet alle kanten op - JC zou het gezegd kunnen hebben. Dus mijn enig overgebleven toren zet ik maar eens op dat onopvallende plekje aan de kant, waarmee een hele vluchtgang voor de vijandelijke koning geblokkeerd wordt. Harry heeft niets in de gaten: Let's see, what's left, ehrm...(schouderophalend) if you don't know what to do, move a pawn... Waarna de focus weer geheel ligt op de verbale activiteiten richting hooggeëerd publiek, waar ook schaakmakkers Viktor en Bennie verlekkerd aanschuiven. Zij verleggen hun aandacht op het bord en zien mij met mijn andere nog overgebleven stuk, een paard, nog zo'n onopvallend zetje doen waarbij ik stiekem nog een vluchtweg van de vijandelijke koning blokkeer. Have I ever told you guys the story of what happened to me in Missouri ? Yeah Harry, zegt Timmie nu. You smoked pot in the forest, was caught bij the State Police, then you swallowed the stub so they couldn't touch you and they had to let you go. Your move. Afgebluft verzet Harry nog ergens één van zijn vele stukken. De twee die ik nog heb, doen onopvallend hun werk als ik mijn laatste pion naar voren schuif en hem daarmee schaak - en mat geef. Nog nooit was Harry sneller de shop uit. Nog dezelfde avond kwam Cas nog even terug om te vertellen dat Harry in een shop om de hoek luidruchtig zat te schaken, tot ergernis van zijn omgeving. Het vooralsnog laatste hoofdstukje is geen belevenis. Het gaat over Cas. Want je beleeft niet alleen leuke, goede en grappige dingen in zo'n shop. Je leert er ook mensen kennen. Deze is het vermelden waard. 't Is Verschríkkelijk! Nu en dan vindt een uitspraak, gedaan in kleine kring, zijn weg naar een groter publiek. Zoiets kan snel gaan of jaren duren, maar ineens loopt iedereen bijvoorbeeld "VET" te roepen teneinde hun waardering te uiten, niet om een consistentie aan te duiden. Zo kon men types als Carlo Boszhard tijdens programma's nogal eens horen verkondigen, dat een bepaalde zaak "verschrikkelijk" was. De i in schrik werd daarbij op een hoge, schrille toon geuit, dus: Verschríkkelijk! Het gehele stopzinnetje luidde dan als volgt: "..Maar dit..dit is...dit is verschríkkelijk!!" Wat op het laatst inderdaad zo was en hij er vast klachten over kreeg. En dat stopzinnetje, bevolking van Nederland, heeft u te danken aan uw Vinnividivici, die, begin jaren '90 Cas eens op het schaakbord de duimschroeven aandraaide. De stelling werd al gruwelijker en gruwelijker tot hij op het laatst niet anders meer kon dan vertwijfeld de shop in te roepen: Maar dit...maar dit is..dit is...verschríkkelijk! Verschr-I-I-I-kkelijk! ...hetgeen zelfs op de benedenverdieping de nodige hilariteit teweeg bracht. Cas heeft het geweten; de Nederlandse bevolking jaren later eveneens - waarvoor mijn oprechte excuses. Cas zat ineens aan mijn balie, rugzak in de hoek. Leek op Art Garfunkel, maar dan in een scherper gesneden uitvoering. Een castingburo, op zoek naar een Vincent van Gogh, had niet verder gezocht. Dakloos? Nee nee, er is een verschil. Bewust woningloos. Als je weinig bezit, kun je weinig verliezen, van dat soort dodelijke logica. Dus had Cas een tentje in die rugzak, en dat tentje zette hij op in het Vondelpark - hij had al een vast stekkie waar-ie niemand in de weg zat, de blauwpetten lieten hem met rust maar kenden hem allemaal. Beschaafd, intelligent, rustig en beleefd doet het altijd goed bij de juut dus lieten ze hem lekker schuiven - kwestie van prioriteiten eens goed stellen, voor de verandering. Cas was geboren in Friesland, met zijn ouders naar Dallas, Texas geëmigreerd - maar kon er niet aarden. Kon goed voetballen, er werd alleen niet gevoetbald, daar - dat was voor mietjes. In de veronderstelling, daarmee van doen te hebben, is hij, samen met zijn broer, eens aangevallen door zeven leden van een gang. Zij kwamen erachter, hoe onverzettelijk een friese kop is. En hard - dat ook. Alleen terug naar Nederland, werd er een flat voor hem geregeld in Friesland. Daar heeft hij slechts kort gewoond, waarna hij alles verkocht, het geld op een rekening zette, een tent kocht en de wijde wereld in trok. Die wijde wereld werd dus het Amsterdamse Vondelpark. Als zevenjarige vernederde hij reeds zijn vader op het schaakbord; hij liep nu rond met een boekje met schaakopeningen, die we samen oefenden. Op dit punt hoef ik waarschijnlijk niet nader toe te lichten, welke twee winnaars de finale van eerder genoemd schaaktoernooi in een salon-remise beslisten en de overwinningsbuit - 150 gulden rookwaar - als heren vriendschappelijk verdeelden. Net zo goed kon hij echter komen binnenlopen met de mededeling dat-ie een geweldige film had gezien net, in de pornobios om de hoek. Cas zat nergens mee wat dat betreft. Wat Cas wel een behoorlijke knauw gaf, was de eerste Golf-oorlog. Een eerste teken dat hij zich maar slecht thuisvoelde in deze maatschappij. Met "The skies have illuminated above Bagdad" begon voor mij de zoveelste ver-van-mijn-bed-show. Daarbij moet u bedenken dat ik reeds als negenjarig jongetje het één en ander leerde. Zo waren blote buurmeisjes toen al best wel heel spannend, maar als er een bloot meisje huilend met de armen wijd over een Vietnamese straat rent na een napalm-aanval, is dat meisje niet best wel heel spannend maar best wel heel zielig. Ga daar eens aanstaan, als negenjarige. Afgestompt, hoezo? Niet Cas, die raakte het harder dan eenieder verwachtte. Maar het leven ging door - dus het geld raakte op. U zult inmiddels begrijpen dat een baan zoeken geen optie was; hij had echter wel talenten. Zo bleek hij een begiftigd Morgenster met een ingebouwde antenne voor kinderspeelgoed. Hij sneed nooit zakken open om ernaar te zoeken. Hij wist reeds dat het erin zat. Hij hoefde 's ochtends slechts een paar straten af te lopen waarvan hij wist dat het die dag vuilnisdag was. Elke keer met tassen vol naar rommelmarkt De Looier, waar hij alles in een uurtje kwijt was aan opkopers. Toch kon dat nooit genoeg zijn, langzaam ging het slechter, vermagerde hij en bleef hij weg uit de shop. Toen hij een paar maanden niet meer geweest was en wij allen iets ernstigs begonnen te vermoeden, stond hij ineens weer voor mijn neus; gekleed in het VrijeTijdsUniform der Koninklijke Nederlandse Landmacht. Door de honger gedreven en de wanhoop nabij, maakt gelegenheid al snel de dief. Duitse toeristen die hun beurs, met de flappen eruit stekend, op de hoek van hun Leidsepleinterrastafeltje laten liggen. Arrogant, dom, en voor onervaren Cas onweerstaanbaar. Hij griste, hij rende, de hoek om - recht in de armen van de blauwpetten. Ze waren niet eens boos, ze begrepen het ergens wel. Maar ja, ze moesten hem wel eventjes meenemen natuurlijk. Dat werd - minimaal - een nachtje cel. Cas allang blij, maar toen hij de volgende dag wakker werd gemaakt door een wachtmeester der Nederlandse Marechaussee, vermoedde hij ernstiger gevolgen. De vraag die hem daar gesteld werd, bleek echter simpel te beantwoorden; de procedure sneller afgerond dan verwacht. De vraag: Waar was u toen u werd opgeroepen voor militaire dienst? Het antwoord: Weet ik niet. De procedure: Vervulling van bovengenoemde dienstplicht, vanaf heden te starten. En daar ging Cas, in een busje, naar de Amersfoortse Prins Bernhardkazerne, de opleidingsschool voor cavalerie. Ik moet, op dit punt, toegeven dat degene die besliste, waar de dienstplichtigen in te delen, hier voor de verandering uitstekend werk heeft verricht. U begrijpt inmiddels wellicht dat het ter hand stellen van een Uzi in het geval van Cas contraproductief zou uitpakken, waar dit met een Leopard II tank ronduit levensgevaarlijk zou zijn. Dus werd meneer hofmeester en liep hij te kelneren tijdens de officierslunch, waarna hij de rest van de dag vrij had. Aan al het goede komt een eind; aan zijn dienstplicht en aan mijn coffeeshop-baantje. Ik zag hem enkele maanden later lopen, we gingen in een shop wat drinken maar over schaken had hij het niet eens. Hij was stil, afwezig, keek langs me heen. Ik kon niet echt tot hem doordringen, ook niet in een rechtstreekse vraag. Alsof hij er niet meer was. Bovenstaand laatste stukje is, in tegenstelling tot alle vorige, in de verleden tijd geschreven. Dat heeft een reden. Timmie is vorig jaar overleden aan de gevolgen van een verwaarloosde diabetes. Na de diagnose besloot hij bewust, snel te leven en jong te sterven. Toch werd hij ouder dan Bennie, die twee jaar geleden op zijn werk een touw lostrok, daarbij het evenwicht verloor, van de bouwsteiger viel en zestien meter lager een vroegtijdig einde vond. Cas is in 1996 een vijver in het Amsterdamse Vondelpark ingelopen, heeft zich voorover laten zakken in een ondiep gedeelte, is gestopt met ademen en heeft de zaken rustig en weloverwogen afgewacht. Ook zijn laatste, kostbaarste bezit gaf hij vrijwillig op. En ik - ik ben alive and typing. De enige overgebleven schaakmakker verkeert in puike conditie, is gelukkig getrouwd met mijn getuigenis en wist onlangs zelfs een ernstige aanval op zijn gesteldheid middels eens flinke Sugar Punch te weerstaan. Als je dat overleeft, gaat het goed met je. En ik steek er ook nog maar eentje op - al is het maar om, terugdenkend aan vroeger, het leven eens te vieren. V

Het leek mij wel eens aardig, hier enkele ervaringen neer te zetten die ik heb opgedaan als CSmedewerker in een shoppie in hartje Amsterdam. We spreken dan over een periode van zo'n tien jaar geleden, begin jaren '90. Ter leringhe ende vermaeck, om met de Baek te spreken. Lost in translation Beginnen wij met de meest voorkomende gebeurtenis in Amsterdamse coffeeshops, in het centrum gelegen. Elke CSmedewerker heeft een dergelijk tafereel wel eens in zijn shop zien plaatsvinden. Picture this: Aan een tafeltje, in haar eentje, de blonde langharige twintigster in hotpants, spannend truitje rondom ferme borsten. Zij doet verwoede pogingen om een joint te draaien maar gebruikt daarbij geen tip. Komt uit Amerika, dus. Vervelende vaste klant Popie Jopie gaat haar even het principe van De Filtertip uitleggen en komt erachter dat ze Mary-Ann heet en cheerleader is van het plaatselijke American Football-collegeteam. Wat PopieJopie zich niet beseft is, dat cheerleaders in de regel verkering hebben met de aanvoerders van voornoemde teams. Deze aanvoerder, (2.03 m., 107 kg, spanwijdte 1.04 m., Todd geheten omdat dat soort mannen nu eenmaal altijd Todd heet), komt terug bij het tafeltje met de drankjes in de knuisten om nog net mee te krijgen wat PopieJopie aan zijn vriendin vraagt: "You like blowing, yes?". Killa Bong Hij komt, zo te horen, uit een Noord-Hollands dorpje. Type Dik Trom, maar dan in de puberteit. Hij heeft duidelijk verstand van zaken en dat laat hij aan zijn gezelschap weten ook. De regels zijn nog niet zo streng begin jaren negentig dus het gezelschap bestaat uit voornamelijk en hooguit zestienjarigen. Hij laat zowaar het woord TetraHydraCannobiniolis vallen - toe maar, toe maar. Ik laat het er maar bij - Er wordt druk onderwezen in het rollen van een joint en al snel gaat er het één en ander aan soortjes in. De Guru, zelf hooguit zeventien, laat ze NLS, OB en WW proeven maar rookt zelf het grootste gedeelte van de joint op. De kids worden flink giechelig en de Guru krijgt de smaak nu pas echt te pakken; hij ziet achter mij een bong staan en begint door de shop met een stoer Amsterdams accent te roepen: "Geef mèn die bong! Geef mèn die bong!". Goed - hij die bong, gevuld met voor 5 gulden zwarte maroc erin, à 8,50 per gram de goorste meuk die je je maar kunt voorstellen. Boedieboedieboedie gaat het daar in die hoek, ik help een paar klanten en bespeur een verandering van stemming. Het gegiechel neemt bepaaldelijk toe, in die hoek - maar het gebral is verstomd. Na nog enkele klanten zie ik hem zitten, moederziel alleen in zijn hoekje. Hij komt naar mij toe en spreekt aan mijn balie, in niet zo stoer accentloos Nederlands de onvergetelijke woorden: "Meneer, ik voel me zo onpasselijk..." . Razendsnel naar buiten geleid en op de bank gezet met een glas lauw suikerwater. Na een kwartiertje aldaar liggend aangetroffen, de nog onvergetelijker woorden sprekend: "Meneer, wanneer gaat dit over?" - "Een kwartiertje nog jongen dan heb je het ergste gehad". Na dat kwartiertje een lege bank aangetroffen met, ernaast, een verse plas braaksel. Dit aanschouwend, klinken zijn woorden nog na in mijn hoofd: Geef mèn die bong! Geef mèn die bong! Orange Buds Zet ik op een stille warme zomerochtend net het schaakbord op aan m'n balie om met een goede vriend toch eens wat vijandigheden te kunnen uitwisselen, komt ze binnen. Waggum hè, begint ze. Ja - beamen wij volmondig aan de Zuidhollandse, warm ja, buiten dertig graden... Dat vindt zij dus nu ook en wij adviseren, voor dit weertje, een rustig OrangeBudje. Zo gezegd, zo gedaan, maar zij weet nog wat beters. Er moet even wat uit dus er gaat wat uit - de jas over de leuning..., zo. Paar haaltjes en weetjewat, mutsje maar even af. Even later: poehpoeh wat issut toch waggum jonges en hops - daar gaat het vestje. Blijft nog over: een overhemdje in glans-doorschijnend zwart, echter met de nadruk op doorschijnend. Eronder: niets. Nu ja- niets is niet de juiste uitdrukking. Een glanzend gebronsde huid zonder enige oneffenheid, of het moeten de stevige, perfect gevormde borstjes zijn die daar zo hardgepunt door de dunne stof heen steken. Tot haar vertrek, een half uurtje later, hebben wij een strijd gevoerd met onze ogen die telkens als een magneet naar de Orange Buds getrokken werden, die klaar leken om geoogst te worden. Dat zij niet door ons geoogst werden, wel, daarvoor moet je een beetje verstand van vrouwen hebben. Door haar in het begin niet met onze ogen uit te kleden, deed zij het voor ons. Wij voelden aan dat zij niet verder wilde gaan, dus deed zij dat uit zichzelf. Bleef over: een bloedmooie exhibitioniste die aanvoelde dat ze bij ons haar ding kon doen zonder verdere consequenties. En, na haar voorstellinkje, twee breed grijnzende heren, gebogen over een volkomen onlogische en onwerkbare stelling op het schaakbord - Herrenvolk Stille avond, weinig omzet, kwart voor elf, baas met een sip gezicht aan m'n balie - je hebt zo van die winteravonden, ook in een Amsterdamse CS. Enter: 6 heren, in polonaise, allen gekleed in het uniform der Tiroler Holzhacker Buben. Lederhosen, hoed met veertje - the works. Sie hatten die Schnapps schon gehat ja und jetzt wird's mal richtig geraucht. Und ob ich sie auch drehen könnte. Nu had ik ze natuurlijk een voorgedraaide kunnen verkopen, maar zo werkt het dus niet in een Amsterdamse CS waar toeristen geld uit komen geven - en je baas erbij zit, op een verder doodstille avond. In dat specifieke geval douw je ze per persoon een geeltje OrangeBud in de mik - zij blij, je baas met een big smile en ik heb effe wat te doen. Want ze willen allemaal een joint voor zichzelf en ik sta me het rambam te draaien. Een volgorde tekent zich af; als ik de derde net klaar heb, zit de eerste met het hoofd reeds in de handen als de tweede zich daar suf om lacht. Bij de vierde joint gereed, ligt de eerste met het hoofd op tafel, de tweede met het hoofd in de handen, de derde daar vreselijk om lachend, etc. tot zij uiteindelijk allen met het hoofd op tafel liggen. Dit vredige tafereeltje wordt verstoord als één van hen, volkome onvoorzien, dan toch begint te braken. Plotsklaps breekt er activiteit uit zoals je bij een groep toeristen in een vergelijkbare situatie nog nooit hebt meegemaakt. Het slachtoffer wordt door zijn vrienden de frisse lucht ingedragen, er wordt om een emmer en een dweil verzocht en zij gaan als een wervelwind door de shop. Alles spic en span geef ik ze een kop thee - met veel suiker - om even bij te komen, waarna de heren mij twee ongebruikte geeltjes OB en twee papieren geeltjes in de handen drukken en zich hevig verontschuldigend uit de voeten maken. Het beeld van vier in lederhosen geklede heren die op hun knieëen de vloer in de shop aan het dweilen zijn: zou u dit beeld ooit van uw harde schijf kunnen wissen? Ik niet. Killa Bong 2 Nog zo'n guru, maar nu een echte. De ouderen onder ons kunnen zich het figuur Catweazle nog wel herinneren; hij bestaat echt, hij komt aan mijn balie wat kopen en hij ziet er precies zo uit, inclusief verantwoord amulet en onverantwoord gebit. En hier volgt iets onverwachts, want een Catweazle valt in elke grote gemeente wel te bespeuren. Deze echter spreekt keurig Oxford-Engels en is niet bepaald, laten wij zeggen, sociaal geisoleerd ondanks zijn verschijning. Integendeel, hij heeft een trouwe schare fans bij zich; allen vrouwelijk, allen blond, allen in een wit jurkje met roze lintjes, zeven identieke exemplaren - daarmee Anton Heijboer tot een goedbedoelende prutser reducerend. Dan wordt er een demonstratie gegeven. De dames krijgen geen haaltje, mind you. Dat is voor de guru en de guru alleen bestemd, deze Goddelijke Ervaring is niet zomaar voor iedereen weggelegd natuurlijk. En daarvoor is maar één gebruiksartikel geschikt in zijn ogen; daar is-ie weer: de bong. En waar u hem nu al aan voelt komen, daar voelt hij dat te laat. De Guru gaat Out. Zijn nu ineens stukken minder trouwe fans laten hem liggen waar hij ligt en vertrekken, weliswaar na niets gerookt te hebben maar toch evenzogoed flink giechelend. Ook wat meegemaakt? Wij gaan het vast horen. V

Weet je nog, back in september 2009? Van de ene op de andere dag werden alle coffeeshops in de Brabantse gemeenten Roosendaal en Bergen op Zoom gesloten. Om drugstoerisme te stoppen. Maar nu zijn de inwoners zelf drugstoeristen geworden! Met de gemeenteraadsverkiezingen in zicht, pleit politieke partij PeP in Roosendaal nu voor de terugkeer van een coffeeshop. Los van het feit dat goedwillende coffeeshophouders in een klap van hun broodwinning werden beroofd en er nog niet 1 drugtoerist minder naar Nederland is gekomen sinds 2009, is het natuurlijk vooral ook zuur voor alle blowers in Roosendaal en Bergen op Zoom. Zij zijn aangewezen op de straathandel (die vaak troep verkoopt en net zo lief harddrugs als het zo uitkomt) of moeten naar plaatsen reizen waar ze nog wel coffeeshops hebben. Je zou het zomaar binnenlands drugtoerisme kunnen noemen. Burgemeester papegaai van Opstelten Als het aan de lokale liberale politieke partij PeP in Roosendaal ligt, komt er snel weer een shoppie in hun stad. Die zou dan door de gemeente gerund moeten worden. Dat is niet het enige goede plan van PeP. Ze eisen van hun burgemeester Jaques Niederer – jawel, hoe raad je het, van Opsteltens VVD – opheldering over zijn idee dat 80 procent van de wiet voor de export is. Wat Niederer dus onnozel als een papegaai napraat. PeP wil van Niederer weten hoeveel wietplantages er sinds de sluiting van de coffeeshops in 2009 in de gemeente zijn opgerold en van hoeveel er onomstotelijk is vastgesteld dat die wiet bestemd was voor export. © RollingStoned.nl